Wat helpt mensen om nare ervaringen te verwerken? Hoe komt iemand tot een aha-inzicht? Dat kan op vele manieren zijn. Gisteren las ik in één adem een boek uit van Chip St. Clair, ‘The Butterfly Garden’. In het boek beschrijft hij zijn traumatische jeugd met een heel wrede vader. Het lezen van gedichten en het luisteren naar klassieke muziek helpt hem zich staande te houden als eenzaam jongetje. Daaruit put hij geestelijke kracht. Als later alle ellende voorbij is en hij gelukkig getrouwd is met zijn grote liefde en zielmaatje Lisa heeft hij lange tijd alsnog geen zielenrust. Demonen uit het verleden belagen hem. Antidepressiva die hij slikt helpen hem niet, maar maken zijn stemming vlak en leeg. Hij besluit daarom de middelen langzaam af te bouwen.
De ommekeer komt voor hem als hij met zijn vrouw een mooie tuin bezoekt, een tuin rijk aan bloemen en bezocht door talrijke vlinders in uiteenlopende kleuren. Daar beleeft hij een ‘aha-moment’ door na te denken over het wonderlijke proces van de transformatie van rups naar vlinder. De rups doet niets anders dan zich vol eten en als hij daarvan genoeg heeft krijgt het dier zijn cocon en zondert zich enige tijd af van de wereld. Daarna vindt een schitterende transformatie plaats van rups tot vlinder. De kleuren van de vlinder zijn uniek en representeren datgene wat de rups heeft gegeten voor zijn transformatie. En dan trekt Chip de vergelijking door naar zichzelf. Ook hij heeft zijn ervaringen gehad en die bepalen nu de kleuren die hij heeft. Ook de mens heeft de taak de wereld mooi te maken met de kleuren die hij heeft opgedaan door zijn ervaringen. Sommige mensen blijven altijd rupsen, verslindend en vernietigend, en kruipen zo rond tot het einde van hun dagen (zoals zijn vader). Anderen worden vlinders en verspreiden schoonheid door hun kleuren. Als dat idee eenmaal heeft post gevat, verandert zijn leven en is hij niet langer depressief. Hij wordt de vlinder.
Hij vermeldt verder in zijn boek dat in de Japanse cultuur de vlinder de geest is van een geliefde die de wereld bezoekt in een nieuwe vorm. En als ik dat hoor moet ik denken aan mijn moeder, toen zij net overleden was. Toen ik haar graf bezocht zag ik een gele vlinder, die alsmaar bleef landen op haar graf. ‘Huil maar niet’, zei ik toen troostend tegen mijn stiefvader (omdat ik meende dat hij huilde om mijn moeder). ‘Mamma laat ons via de vlinder weten dat het goed met haar gaat’. Ik zag dezelfde kleur vlinder herhaaldelijk, ook later bij het huis van mijn moeder en putte daar een gevoel van troost uit.
Verder merkt Chip op dat het Griekse woord voor ziel ‘psyche’ is, wat ‘vlinder’ betekent in het Grieks. Dat heb ik nooit geleerd op school! En zo voel ik dat religie en en natuur en alle tekenen daaruit één groot betekenisvol geheel vormen, dat mensenharten kan raken, gelovig of ongelovig. De magie van synchroniciteit……het juiste tegenkomen op het juiste moment.