“Hoe lang moet je nog?” Dat is wat veel mensen mij vragen. Alsof ik erop zou wachten wanneer ik verlost wordt van dit mijzelf vrijwillig opgelegd “juk van moeten vasten in de maand ramadan”.
Maar zo voelt het voor mij niet. Deze rust van de hele dag kunnen doorgaan met waarmee ik bezig ben zonder telkens op tijd te hoeven denken aan de inwendige mens was en is voor mij zo rustig. De ervaringen die ik mag meemaken zijn zo mooi. Contact met mensen dat zich lijkt te verdiepen en nog belangrijker: mijn besef van Allah’s nabijheid.
Ik voel me als een kind dat straks de beschermende hand van zijn moeder of vader moet loslaten. Hoewel dit niet waar is. Allah is ons op elk moment, vastend of niet, meer nabij dan onze halsslagader. En er is niets, zelfs niet de kleinste beweging van het kleinste molecuul, dat Allah ontgaat. Allah slaapt nooit en is altijd met ons.
Hoe kan ik de zegen van het vasten omschrijven? Het is niet alleen het niet eten en drinken. Het is alsof ik me steeds meer kan openstellen voor indrukken en meer de tijd kan nemen om te reflecteren. De profeet sws heeft gezegd dat de mens voor een derde gevuld mag zijn met voedsel en voor een derde met water. Het overige deel zou bestemd zijn om zich te vullen met iman (=geloof, gedachtig zijn aan Allah). Zou het daarom zijn dat in de maand ramadan, als het lichaam een tijdlang leeg is van voedsel en water, er meer ruimte overblijft voor het beleven van Allah’s genade?
In dat geval zou ik zeggen dat het heerlijk moet zijn om altijd te vasten. Of op zijn minst om vaak te vasten.