We zijn op het strand en ik kom aanlopen na een zeebad. ‘Heerlijk,’ zeg ik. Ahmad kijkt niet vrolijk. ‘Ik ben vergeten mijn zwembroek aan te trekken.’ Echt iets voor hem. ‘Cabeza de melon’. Ahmad heeft een hoofd vol kennis, net een wandelende encyclopedie. Maar het voor de hand liggende en praktische vergeet hij soms.
‘Ik ben helemaal klaar om te gaan,’ zei hij vanmorgen, terwijl ik al facetimend met mijn jongste nog bezig was met tanden poetsen en zwempak aantrekken. Er ging bij hem geen lichtje branden om datzelfde te doen. Hij stond gewoon te wachten in zijn korte broek met een tas met zijn ereader en wat versnaperingen.
Ik baal ervan dat hij geen zwembroek bij zich heeft. Vind het jammer voor hem en zoek naar oplossingen. Naar een winkel gaan aan de boulevard van Benalmadena is geen optie. Die winkels zijn veel te ver weg. ‘Misschien komt straks een verkoper met zwembroeken langs,’ zeg ik hoopvol. Die lui hebben van alles bij zich, dus waarom geen zwembroeken. Ik geef ons weinig kans, omdat ik eigenlijk nooit verkopers met mannenzwembroeken heb gezien tot nu toe. Wel dames-niemendalletjes. Ahmad heeft inmiddels gezien dat hij maar 12 eurootjes bij zich heeft. We wachten af en dan zie ik ineens, als door God gezonden, een prachtige man aan komen lopen met zonnebrillen, petten en……..herenzwembroeken!.  Wat kosten die broekjes? 1 Voor 10 euro en 2 voor 15 euro. We hoeven er maar één. ‘Jij bent goed,’ zegt hij mij tot mijn verrassing. Hij vraagt waar ik vandaan kom. ‘Uit Nederland,’ zeg ik trots. ‘En u?’ Hij komt uit Senegal. Nederlanders zijn goede mensen, vindt hij.
Ahmad is blij met zijn zwembroek, een hippe adidas, niet van echt te onderscheiden. Hij heeft gekozen voor een rode. Van die kleur wordt ik vrolijk en Ahmad wordt er ook wat lacherig van. ‘Alleen oppassen dat er geen stier op af komt,’ grap ik melig.