Vorige keer liepen langs ‘het weggetje naar Mijas’, dat helemaal geen weggetje naar Mijas bleek te zijn. Het schitterende pad liep naar een telefoonantenne ergens bovenop de berg, zo hoorden we van een fietser met een lekke band die uit tegengestelde richting kwam lopen. Het is onbegrijpelijk dat er mensen zijn die fietsend of rennend de steile, vanwege los liggende stenen moeilijk begaanbare paden op en af durven snellen. Wij hebben al moeite om ons staande te houden met behulp van onze bamboestok. Vooral het afdalen is moeilijk en kan levensgevaarlijk zijn.
Het smalle ‘weggetje naar Mijas’, dat aan één kant begrenst wordt door een behoorlijk steile helling heeft bovenaan de berg een tweetal zijpaden.
Vandaag waren we van plan via één van de zijpaden af te dalen naar Benalmadena. Dat zou ongeveer drie kilometer zijn. We dachten: wie weet kunnen we daar wel koffie vinden. Als we het pad afdalen blijkt het steiler en gevaarlijker dan gedacht. Ik houd me rechts in evenwicht met mijn stok en links zoek ik af en toe daarbij nog houvast aan de rotsachtige wand. Overal langs de weg hebben we verse hoopjes steenbokkeutels gezien. Het voor ons zo moeilijke begaanbare steile pad met tal van losse stenen moet voor die dieren een soort highway zijn. Als ik naar beneden kijk en ik zie daar onder me in de verte Benalmadena liggen en rechts van me steile rotswanden en onder ons ook een brug met langs razende auto’s, dan zakt me de moed in de schoenen. De koffie lijkt wel heel ver weg en eerlijk gezegd ‘schijt ik drie kleuren van angst’. Ik zie ook Ahmad voor mij worstelen met de afdaling. Hij bezeert zich ergens aan een scherp puntje.
We komen tot de conclusie dat verder afdalen gekkenwerk is en we besluiten terug te keren. Dit is geen wandelen meer maar afzien. ‘Eso no es un sendero pero un desastro,’ vindt Ahmad.
Helling op gaat makkelijker dan naar beneden, zoals altijd. Je hebt dan minder kans om uit te glijden. Als we weer langs het begin van het ‘weggetje naar Mijas’ lopen met nu links de afgrond (die er bij helder weer veel enger uit ziet dan bij bewolkt weer! Wat een diepte!) zie ik voor me ineens Ahmad heel opgewonden gebaren. Ik weet direct wat hij gezien heeft. Steenbokken! Een groep van wel acht steenbokken kwam vlak voor hem langs rennen, steil de berg af. Ik probeer snel naar hem toe te lopen, maar heb de imposante kudde helaas gemist. Ik hoorde wel het getrappel van hun hoeven als een soort geruis.
Ik ben blij voor Ahmad dat hij dit verrassende schouwspel heeft mogen zien. ‘Er was een hele grote bij,’ vertelt hij. ‘Ze hebben zulke sterke spieren in hun poten.’ Het is mij een raadsel hoe deze dieren met zulke slanke poten zo snel kunnen rennen over zulk moeilijk begaanbaar gebied. Niet alleen steile rotsen kunnen ze aan, maar ook steile heuvels met puntig uitstekende rotsblokken, losse stenen en struikgewas doorkruisen ze moeiteloos met grote snelheid.
Ik heb vandaag de grote camera niet meegenomen (Ahmad is alweer klaar met zijn fotohobby). Ik had weer zin om te filmen en te kijken hoe een filmpje wordt met het programma magix video pro x6. Niet veel soeps, hoor.