Het ouder worden is een langzaam proces (denk ik nu), waarin je steeds meer moet kunnen  gaan genieten van leven via een venster. Je staat steeds meer aan de zijlijn en kijkt toe hoe andere (jongere) mensen hun levens leiden. Af en toe kan je de jonkies van dienst zijn met een advies of een geldlening en verder moet je tevreden zijn met een bijrol en genieten van elk moment, zoals het simpele fluiten van een vogeltje, de zon op je bolletje en een lichaam ‘dat het nog doet’,  zonder pijntjes hier en daar. 
Het gekke is dat je daarbij toch nog af en toe onrust in je kop hebt en pas ziet hoe oud je werkelijk bent als je even voorbij een spiegel komt.
Maar als ik zie hoe mensen rijk worden door vlogs uit te zenden op You Tube waarin ze vertellen dat ze een tosti eten, dan besef ik dat ik niet meer ‘van deze tijd’ ben ????
Dit schreef ik gisteren in een mail aan iemand. Deze woorden kwamen in mij op nadat ik me een dag lang weer eens nutteloos had gevoeld.
Het blijft een probleempje dat knaagt, het niets belangrijkers meer te doen te hebben dan zorgen dat je zelf in leven blijft. Iedereen en alles om je heen redt zich wel. De wereld blijkt rustig door te draaien zonder je constructieve bijdrage. Het geld komt maandelijks binnen, zonder dat daarvoor gewerkt hoeft te worden. De kinderen hebben zelf kinderen en hebben jouw moederlijke aandacht slechts sporadisch nodig.
Het is alsof je in een leeg veld staat. Waarop kan je je aandacht richten? Misschien is dit wel het moment voor nieuwe ontdekkingen. Ik sta ervoor open. ‘Kom maar binnen,’ zeg ik tegen de nieuwe ontdekkingen en ervaringen. ‘Where ever you are.’