Ik ben niet vaak boos en als ik dat ben, dan duurt dat meestal niet lang. Terwijl ik sta te tieren, heb ik vaak al in de gaten dat ik niet redelijk ben. Ik zie dan als het ware mezelf. Het vervelende is dat ik dan toch vaak nog even doorga met mijn niet effectieve gedrag. Te boos om verstandig te zijn.Loop ik toevallig langs een spiegel, dan schrik ik van mijn boze gezicht. Er zijn mensen die aantrekkelijk boos kunnen kijken. Daar hoor ik niet bij. Als ik mezelf aankijk met een boos gezicht, dan is het alsof ik naar de duivel zelf kijk en dat is schrikken.
‘Onder boosheid zit verdriet’, heb ik altijd mijn cliënten voorgehouden. Ik tekende dan een berg voor ze, waaroverheen een ijslaag ligt. De kille boosheid. Daaronder smeult het verdriet als lava, die eruit wil stromen.
Welk verdriet zit onder mijn boosheid? Verdriet om dingen die voorbijgaan, mensen die ziek worden en doodgaan, verdriet om mensen die lijden overal ter wereld, verdriet om lijden dat komen kan, verdriet om lijden dat geweest is. Verdriet om donkere wolken die ik boven de levens van mijn kinderen zie hangen en vooral bezorgdheid om mijn kinderen. Wat zou ik ze graag willen behoeden voor verdriet en hoe naïef is dat.
Gun ze toch hun portie levenservaring, mens! Laat alles voorbijkomen als het kabbelen van een rivier: uitgeputte vluchtelingen, mensen van wie het huis is vernield, kinderen die in één klap hun ouders verloren zijn en alleen staan tussen puinhopen…..Laat het gebeuren…..Wie denk jij wel niet dat je bent dat jij hierin zou kunnen ingrijpen. Noch over het leven van al die lijdende mensen, noch over het leven van je inmiddels volwassen kinderen heb jij iets te beslissen. Laat het gaan!
Maar doe je best om een zon te zijn voor je omgeving en geen donderwolk. De stress voorbij…….adem in, adem uit…..
Hmmmm. Ik zal het proberen……..