Dat was ik een groot deel van mijn leven. Bijna al het werk dat ik deed en dat voor mij enige betekenis had was onbezoldigd. Ik heb nooit gezocht naar een flinke zak met geld. Misschien omdat ik het geluk had dat mijn ouders niet onbemiddeld waren en dat ik daarom het zoeken naar geld nooit heb gezien als een levensdoel. Maar mijn ouders waren uiterst zuinig als het ging om het verwennen van mij en mijn broer. Hun geld ging naar hun dure hobby’s en vakanties, die ze planden naar hun smaak en zonder veel rekening te houden met de verlangens van twee opgroeiende kinderen. Het waren Spartaanse vakanties in een tent bij een ijskoude beek op een berg midden in de natuur en met geen ander mens in zicht. Maar we zagen wel als kind een groot deel van Europa, terwijl de meeste andere kinderen toen nog hun vakanties binnen de grenzen genoten. Wij leerden er veel van. In hoofdzaak wisten we goed wat afzien was met een militair als vader, die heel goed wist hoe de wil van kinderen te breken. ‘Elk nadeel heb zijn voordeel’ en dat geldt ook hier weer.

Mijn broer en ik groeiden op tot wat timide wezens, die niet echt wisten zichzelf te verkopen. Ondanks dat we allebei academisch geschoold waren, beiden doctorandus in de psychologie, hebben we geen van beiden een carrière gehad in dat vak. Mijn broer werd uiteindelijk allround klusser en ik had vele baantjes, die geen van alle het niveau hadden van mijn studie. Maar zowel mijn broer en ik ontpopten ons als echte doordouwers als het ging om het volhouden. Het volhouden van zwaar werk onder zware omstandigheden. En wij konden heel goed leven van weinig middelen en waren daar dik tevreden mee. Tot vandaag de dag ben ik zo.

Ik ben een harde werker en alles wat ik aanpak doe ik met hart en ziel. Beloning voor het werk heb ik daarbij nooit echt in gedachten gehad. Vandaar dat het voor mij beter was te werken voor een baas dan als zelfstandige. Ik kan mijn marktwaarde niet bepalen en liet dat altijd bepalen door een cao. Dat was in de periodes dat ik betaald werk deed. Maar het grootste deel van mijn werkzaamheden, en juist het werk waar ik het meest trots op ben, deed ik zonder loon. Zoals het grootbrengen van vier kinderen.

En nu ben ik al een flinke tijd met pensioen, omdat ik ervoor koos mijn pensioen vroeger dan op de daar voor bestemde leeftijd te laten ingaan. Dan heb je wat minder geld voor de rest van je leven, maar je geniet er ook langer van. Ik ben nu 70, maar qua lichamelijke conditie voel ik me 35 jaar. Ik sprak laatst met mijn oude overbuurvrouw. Zij hoopt 2 december 86 jaar te worden, maar zij voelt zich, net als ik, veel jonger. En dat ondanks haar kwalen. Lichamelijk gaat het niet zo goed met haar op dit moment, maar wat een jonge geest heeft zij. En hoe helder en opmerkzaam is zij. Ik doe ongeveer twee keer per week boodschappen voor haar en ik doe dat met ongelooflijk veel plezier. Sommige mensen zuigen de energie uit je met hun gezeur en gezeik. Deze buurvrouw niet. Ik voel me zo prettig in haar gezelschap en ik vind haar zo mooi in alle opzichten. Zij ziet er altijd fris en schoon uit. Haar huis eveneens. Zij doet alles nog zelf, kookt, strijkt, houdt haar huis brandschoon. Ze kan alleen al een tijd niet zelfstandig de deur uit, sinds zij haar heup brak. Verder heeft zij nog steeds last van een doorligwond aan haar voet, die maar niet wil genezen. Maar nu, na ruim een jaar, lijkt dat de goede kant op te gaan. Ze heeft suiker en een pacemaker, maar ze is net een jonge blom als het gaat om mentale veerkracht.

Morgen mag ik haar verjaardagsboodschapjes doen. Ik wilde vrijwilligerswerk en het is als vanzelf naar me toe gekomen. Wat een zegen.