Ik wilde eigenlijk gaan vertellen over Ahmad en zijn galblaas als tweede stukje, maar ik heb anders besloten. Het wordt allemaal zo medisch dan, maar uitleg over zijn toestand volgt zeker nog. Hij wacht op een scan..maar er is een wachtrij.
Wij zijn een ‘pareja’ en liggen bij uitzondering hier samen op een kamer. Alle kamers zijn hier tweepersoons, maar normaal gesproken liggen mannen en vrouwen gescheiden. Zoals dat vroeger ook was in nl, toen onze zorg nog niet was geprivatiseerd. Nu zijn onze ziekenhuizen net hotels geworden met veel onnodige luxe, maar……elke patiënt moet wel zo snel mogelijk oprotten, ook al is hij nog maar net bekomen van een zware operatie. Het eerste wat ze je vragen bij binnenkomst is of er ‘goede zorg’ is van familie of vrienden thuis. Medische nazorg is in nl nu een lachertje. En rare fouten bij ingrepen komen helaas veel voor.
Daarom is er nu veel gezondheidstoerisme naar het toch al arme Spanje, vooral door Engelsen. Omdat hier de zorg nog wel goed is en winstbejag nog niet meetelt in de algemene ziekenhuizen. Spaanse artsen en chirurgen staan in heel Europa hoog aangeschreven. Hebben alleen te kampen met een overdose aan patiënten en kunnen daarom soms hun werk niet doen zoals ze zouden willen.
Ik draaf een beetje door. Wilde dit ellendige onderwerp helemaal niet aansnijden!
Ik wilde het eigenlijk hebben over contact maken. Dat doe ik heel gemakkelijk. Waar ik ook ben. De afgelopen week was ik alleen even niet aanspreekbaar ????, maar normaal praat ik met jan en alleman. En ik merk dat dat zoveel licht en lucht geeft. Ten eerste merk ik dat het personeel hier het echt leuk vindt dat ik hun taal spreek. Er wonen hier veel mensen uit het noorden, die dat vertikken te leren. Maar in situaties als de mijne merk ik hoe belangrijk het is om dat wel te doen, want de meeste Spanjaarden spreken geen andere taal dan de hunne. En leg dan maar uit wat er met je aan de hand is.
Wat mij verraste is dat het personeel hier (uitzonderingen zijn er altijd, maar die hebben aan mij de verkeerde) zo lief is. Toen ik vandaag in een stoel zat en mijn eerste vaste maaltijd kreeg was een verpleeghulp daar oprecht helemaal blij om. Ik ga steeds meer van de Andaluses houden. Ik heb mijn schatje aangemoedigd om vaker naar buiten te gaan, gewoon in ons eigen dorp. Om een praatje te maken met onze dorpsgenoten. Hij is van zichzelf nogal stil, maar iedereen vindt hem wel direct aardig. Ik wil hier een vriendenkring voor hem creëren, zodat hij zich niet eenzaam hoeft te voelen, als ik eerder dan hij dood mocht gaan.
Love is all.
Shabnamblog
Nog niet vertrekken hoor! Blijf nog een tijdje en geniet! Worden jullie maar weer snel gezond, dat is wat ik jullie toe wens.
Kan ook nog nietieve an. Ahmad zal zeker tot volgende week maandag en langer in ziekenhuis verblijven. Ik houd jullie ook van zijn toestand op de hoogte????
Annie, heb hem nu pas door???? ik heb geen plannnen in die richting
Oh gelukkig! Want als je weer fit bent is het leven ook echt weer leuker. Dus even doorzetten hoor!????
En wat zei schatje toen je hem aanmoedigde praatjes te gaan maken in het dorp? Goed idee, Shabnam! of: jaja, misschien, wie weet? 😉
Zelf heb ik twee jaar geleden mijn verblijf in het ziekenhuis overigens helemaal niet ervaren als ‘net een hotel met veel onnodige luxe’. Ik herinner me voornamelijk dat het eten niet te vreten was. Als een hotel zulk slecht voedsel zou leveren, zou ik direct uit-checken en een nijdige review achterlaten op Tripadvisor.
@Jeanne Ahmad vindt het een heel goed idee en wil met mij vakerr gaan naar een bar in het centro de mayores. Dat is wel ‘where the action is’
Je hebt me niet horen zeggen dat het eten in de nl ziekenhuizen lekker zou zijn. Maar er is te veel keus via een onnodig computersysteem aan elk bed. Het eten komt van gaarkeukens en wordt opgewarmd in magnetrons. Een verse keuken is er niet.
Ik zie veel toeters en bellen die geen nut hebben. Mooie gebouwen, waarbij de ingang wel lijkt op een winkelstraat. Ik hoef geen ballon. Ik wil een goede, zorgvuldige behandeling. Patiënten zijn klanten geworden en de productie telt. Dus…….snel erin en eruit en geen zorgvuldige nazorg ????
Ik had in het AMC helemaal geen computersysteem aan het bed met erg veel keus (voor het eten).
Ik kreeg een papiertje en moest snel een keuze maken uit een paar gerechten. Blijkbaar lag jij in betere (sjiekere) ziekenhuizen dan ik 😉
@Jeanne. Dat je al kan kiezen uit gerechten is al een luxe. Dat computersysteem is inderdaad een wat progressievere manier om te kiezen, maar volslagen onbegrijpelijk voor veel patiënten en het jaagt de kosten onnodig op. Het leyenburg is inderdaad een totaal gerenoveerd . Een goed punt daar is nu het aanmeldsysteem , dat onnodige wachtrijen voorkomt in de poli.
Ik geef het op.
Kiezen uit oneetbaar eten.. dat noem jij luxe?
Of het nou gaat via een computer of over een velletje papier, het eindresultaat is smakeloze troep uit de gaarkeuken. Echt, dat is géén hotel.
Zeker niet wanneer het personeel zonder blikken of blozen het bord waarvan 3/4 niet is opgegeten weer meeneemt aangezien het ze geen bal kan schelen of de zieke ‘aansterkt’ en al helemaal niet of die het ziekenhuis als een hotel ervaart.
Ik heb de indruk dat jij je punt wil maken (Nederlands ziekenhuis = luxe hotel) wat ik heel anders heb ervaren en laten we het daar dan maar bij laten.
@Jeanne. Je begrijpt mijn punt inderdaad niet. Wat ik wil zeggen is dat de patiënt geen 5 broodsoorten en 20 soorten beleg behoeft, maar goede zorg. En die krijg je in nl niet meer, zoals jezelf ook aangeeft. Half leeg bord weghalen zonder dat ook te noteren (patiënt eet onvoldoende).
Overigens vind ik het geklaag over de smaak van het eten geen belangrijk onderwerp. Met mij gaat het nu slecht. Ik lig weer aan de sondevoeding. Mijn darmen konden het eten niet verwerken. Ik zal langer noeten blijven……
Och jeetje Shabnam! Denk om je gezondheid en dat je lichaam geen vast voedsel verdraagt is hopelijk tijdelijk. Wens je een snelle genezing, ook voor Ahmed, toi toi toi!????