Ik moet nog twee dingetjes halen bij de supermarkt en de rij valt me mee voor de vrijdagmiddag. Ik sta achter een stel met een volgeladen kar met de twee dingen onder mijn arm, als een kleine vrouw met kortgeknipt van links aan komt lopen en naast me komt staan met drie zakken spruiten in haar handen. Achter mij staan ook mensen te wachten en ik kijk verbaasd naar de vrouw die pal naast me blijft staan. Wat wil zij? Het lijkt erop dat zij voor mij voor haar beurt wil gaan. Ik kijk achterom en zie de man achter mij met belangstelling naar mij en de vrouw kijken. Mogelijk is hij benieuwd hoe dit zal verdergaan. Laat ik de vrouw voor of ga ik een strijd aan om het principe van wie aan de beurt is? Ik ben daar zelf nog niet uit, kijk de vrouw even recht in de blauwe ogen die vanachter brillenglazen vrij uitdrukkingsloos naar me terugkijken. Dan loopt ze ineens voor me langs maar rechts van mij om dan weer snel voor me langs terug te keren naar de plek waar ze eerst stond. Het komt op mij over als een soort schijnbeweging alsof ze alvast aftast of zij het terrein voor mij straks zal kunnen innemen om voor haar beurt te gaan. Ik kijk haar nog een keer strak aan en weer krijg ik een lege blik terug vanuit haar fletse ogen. Ik neem voor mezelf het besluit om haar straks voor te laten gaan. Alsof ze dat begrepen heeft legt ze haar drie pakken spruiten nu op de band.
En dan zegt ze plotseling: “Ik ben nu eenmaal gek op spruiten. Ik kan er niks aan doen. Ik ben er gewoon gek op”. Ik knik begrijpend en zeg dan: “Waren ze in de aanbieding?” “Ja, en ik had ze net al bij Albert Heijn gehaald, maar die ga ik terugbrengen”. En dan zegt ze nog een keer: “Ik ben nu eenmaal gek op spruiten. Ik kan daar echt niets aan doen”.
Ik accepteer haar plaatsvervangende verontschuldiging door nogmaals begrijpend te knikken en dwing mezelf om niet te zeggen: “En dat voordringen? Kan je daar ook niks aan doen?” Ik ben blij dat ik dat niet gezegd heb.