We hebben hier eigenlijk geen vrienden. Wel maken we af en toe een praatje met mensen in onze straat of verder in het dorp. Men kent ons nu wel een beetje en er wordt gegroet over en weer. Maar echt kennissen die ook bij ons op bezoek komen hebben we nauwelijks. Dus buiten het bezoek van onze kinderen nu en dan leiden we hier een vrij geïsoleerd bestaan. Dat heeft zijn voordelen. Het geeft een soort rust. Lekker kneuteren met elkaar, ook al doen we zeker niet alles samen. Maar het geeft rust en gezelligheid om voortdurend in elkaars gezelschap te zijn. Het feit dat we daarbij in een atico (bovenwoning) wonen met helemaal geen inkijk van buitenaf maakt het wonen hier helemaal intiem en rustgevend.
Vandaag wordt deze rust enigszins verstoord en dat is eigenlijk mijn ‘schuld’. Zoals ik eerder vertelde hebben wij een goede relatie met onze vaste taxichauffeuse. Het is een leuke vrouw, met wie je kunt praten over uiteenlopende onderwerpen.
Ahmad kent haar nog beter dan ik, omdat hij in juli alleen naar Spanje is geweest om zijn verjaardag te vieren met zijn kinderen. Toen heeft hij in de taxi echt goed met haar gesproken. Zij vindt het met name erg fijn dat zij met Ahmad heel gemakkelijk over emoties kan praten, iets wat zij mist bij andere Spaanse mannen. Nati, zo is haar naam, is een aantrekkelijke vrouw van rond de 40 jaar met een heel stoere uitstraling. Ze is lang van stuk en blond, hetgeen helemaal niet Spaans aandoet. Haar broer woont en werkt in Amsterdam. Zijzelf is afgestudeerd als architect, maar heeft in dat vak geen werk kunnen vinden. Haar vader was taxichauffeur en bij zijn pensioen heeft zij het werk van haar vader overgenomen. Kindjes of een man heeft zij niet. ‘Dat is helaas aan mij voorbij gegaan,’ zegt zij daar zelf over. Zij woont bij haar ouders.
Omdat Ahmad mij vertelde dat Nati het zo fijn vindt om met hem te kunnen praten, stelde ik voor dat we haar dan maar eens te eten moesten vragen. Ik vind haar zelf ook heel aardig, ook al kan ik haar rappe Spaans niet altijd goed verstaan. Het kost mij moeite de gesprekken te volgen. En zodoende nodigde Ahmad haar uit voor een avondmaaltijd (‘cena’). En dat gaat straks gebeuren.
Het gekke is dat ik altijd voorafgaande aan dat mensen bij mij komen eten nerveus ben. Ik haal me van alles in mijn hoofd. Zal het eten wel smaken? Hebben we wel voldoende gespreksstof? Blabla……..
Is het bezoek er eenmaal, dan verdwijnt deze angst meestal direct  en na afloop denk ik vaak ‘jammer dat ze weg zijn’ en ‘we moeten vaker mensen uitnodigen’. Maar voor alsnog ben ik dus ‘nervioso’. Altijd weer…
Ik heb lamskoteletjes, die ik vanmorgen al marineerde met o.a. balsemieke azijn en honing, alvast aangebakken en de kort voorgekookte krieltjes met schil liggen op een ovenschaal te wachten, bestrooid met rozemarijn en oregano en wat geplette knoflook in de schil. Ahmad maakt de sla. Vooraf krijgt ze een courgette-soepje (recept van Ahmad) en als toetje een stukje ijstaart. Ik hoop dat het eten gaat smaken. En dat het gezellig wordt.