De laatste tijd ben ik wat sombertjes. Ik besef dat ik vast niet de enige ben. De tijd is wat somber en het weer ook. Ik ben nooit een piekeraar geweest, maar meer iemand die van moment tot moment leeft. En meestal relatief gelukkig, ondanks omstandigheden die nu eenmaal niet altijd ideaal zijn. Maar dat dacht ik allemaal niet, toen ik vanmorgen net wakker was. Ik dacht gewoon: “Hé, ik voel me me bijna constant verdrietig, als iemand in de rouw. Waarom eigenlijk?” Depressief zijn is een gebrek aan iman (geloof). zegt mijn meester. Iemand die voldoende iman heeft, geeft zich volledig over aan de wil van Allah en is altijd tevreden met wat op zijn/ haar pad komt, want Allah weet beter wat goed is voor elkeen en waarom dingen gaan zoals ze gaan….
Terwijl ik zo zat te mijmeren en mezelf een beetje “op mijn kop gaf” voor mijn duidelijke gebrek aan iman, wilde ik de tv aanzetten om het nieuws te zien. Ineens zie ik een aantal kleine donkere pluizige figuurtjes lopen in de tuin. “Hé, dat zijn de kuikens!” Ik open de tuindeur en zie mamma met nu nog vijf kuikens over het terras lopen. Ze loopt naar me toe, met een reikende hals. “Hé, je bent teruggekomen”, denk ik vertederd en ren naar de keuken om wat brood te halen.
Ze is met haar kuikens naar de plek van haar nest gelopen. Ik gooi stukjes brood, waarvan zij en haar kinders gretig eten en ga naar de schuur om ook een bordje met graan te vullen. Ze smikkelen ervan en gaan daarna op het nest uitrusten, de vijf koters onder moeders vleugels.
“Misschien moeten we proberen ze zoveel mogelijk hier te houden”, zeg ik tegen Ahmad, als we zitten te ontbijten. Om te vermijden dat er in dit tempo nog meer kleintjes zullen sterven. Maar ze hebben water nodig om zich te wassen en te badderen. Ik laat Ahmad zie dat ik een mooie bak heb met een lage rand, waar de kleintjes ook in kunnen. Ahmad vult deze direct met water. “Open de deur” zegt hij en ik doe dat en maak plaats, links van het nest door een losse baksteen te verwijderen. Ahmad zet de bak neer……en mamma vindt dat kennelijk eng of gewoon geen goed idee. Ze staat op en loopt weg van haar nest de tuin in.
Scharrelt wat rond met haar kleintjes en blijft nog even wat rondlopen in en rond de tuin, al etend van struiken en planten en drinkend uit een emmer met regenwater. Even later vertrekt zij, terug naar de gevaarlijke sloot.
Ik ben opnieuw verdrietig en een beetje boos op Ahmad. “Jij bent nog impulsiever dan ik”, verwijt ik hem. Maar ik besef dat ik onredelijk ben. Het maakt me gewoon sjagrijnig dat de eenden weer weg zijn. Alsof me het laatste restje hoop ontnomen is.
Een beetje pissig loop ik naar de waterkant en zie juist dat moeder eend in strijd is met een grote zwarte kraai. Ggggggg, doet zij en reikt haar hals met gespreide vleugels, maar de ka blijft haar treiteren. Ik loop er naartoe en jaag de kraai weg. Ik wil een held zijn en mamma’s vriend.
Ik blijf staren naar moeder en kindjes en volg ze helemaal naar het water.
Ik zie wel dat ze daar volledig in hun element zijn. Etend van kroos en waterplantjes. Daar kan mijn idiote bak met kraanwater niet tegenop! Ik moet in mezelf lachen als ik zie hoe snel de kuikens door het water kunnen “rennen”, als kleine komeetjes.
Ik ga terug naar huis en praat het uit met Ahmad. Natuurlijk zat er achter mijn plotselinge uithaal naar hem veel meer dan het letterlijke wat ik zei.
Het komt tot een goed gesprek en hij en ik leggen onze onzekerheden en twijfels op tafel. De beslissing hier of in Andalusië gaan wonen vreet ons langzaam op. Ahmad wil dolgraag daar zijn, maar beseft dat ik sterke banden heb hier met mijn kinderen en kleinkinderen. Hij wil mij hier ook niet wegrukken en ik wil niet een zeurend wijf worden dat hem gaat verwijten dat ik “alles voor hem heb opgegeven”.
We komen tot een verlichtende conclusie. Ooit zal Ahmad zijn huisje daar hebben, als alles meezit, en ik zal hier blijven. We zullen elkaar opzoeken. We voelen ons verlicht en dichter bij elkaar dan ooit.
Ik hoop dat mamma eend morgen weer op visite komt, liefst met nog vijf kleintjes. En zo niet…….dan zal ik dat moeten accepteren…….