Na in totaal 12 dagen zonder voeding, waarvan ik 9 dagen in ieder geval wel glucosewater toegediend kreeg, is mij nu toch weer een tweede poging gegund tot langzaam beginnen met eten. Vanmiddag alleen soep, maar vanavond misschien ook al wat zacht voedsel.
Misselijkheid en afkeer voor eten is over. Pijn is minder.
Hoe gelukkig kan een mens zijn.
En dat ik hier ben met mijn beste maatje en geliefde op één kamer is bijna een wonder te noemen. Ik denk ineens terug aan het koppeltje hoppen dat ik onverwachts een keer zag langs vliegen, toen ik even iets op het balkon moest doen, in Alhaurin de la Torre, alweer een paar maanden geleden. Ik wist toen al dat dit weer een voorteken van iets kon zijn, maar ik wist nog niet waarvan.
Het was een voorteken van onze tweede honeymoon, die wij hier nu ervaren.
In goede maar vooral slechte tijden hebben wij ons leren kennen de afgelopen 10 jaar. En nu zijn wij elkaar nader dan ooit.
O Allah, ik dank u zo voor de genade die u mij schenkt en de wonderen die u mij laat ervaren dag na dag. Ik dank u voor altijd en elke minuut dat ik hier nog ben. Ik kan alleen maar zeggen: Alhamdulillah. Uit het diepst van mijn ziel.
Als we allebei beter zijn en weer sterk hoop ik het graf te gaan bezoeken van mijn allergrootste leerneester, scheikh Nazim Adil al Qubrusi, gelegen in Lefke (Cyprus). Moge Allah zijn mooie ziel voor altijd zegenen en dichtbij Zich houden. Ik wil ook respect betonen aan zijn zoon, die hem nu heeft opgevolgd en hoeder is van zijn vaders geheim.