Het hoort bij het leven. Af en toe niet zo vrolijk zijn, meestal zonder dat je precies weet waarom. Stemmingen zijn als seizoenen die voorbij gaan. Je kan je ertegen verzetten, maar je kan het ook aan jezelf en de ander toegeven.

Dat deed ik vandaag tegenover mezelf en mijn echtvriendje. ´Ik ben vandaag niet zo blij´, bekende ik aan de ontbijttafel. ´Ik heb het gevoel dat ik alles al gedaan heb en gezien en dat mijn aanwezigheid er niet meer toe doet. Ik heb geen energie en geen wensen. Zo voel ik mij.´

Ik kan me voorstellen dat het gemakkelijk is ouderen euthanasie aan te praten. ´Je hebt je nut gehad en dat is nu voorbij. Je kunt wel gaan. Spaart een hoop kosten en moeite. Maak plaats voor anderen, die nog een groter stuk van hun leven voor zich hebben.´ (Zoiets……)

Ahmad begrijpt het wel. ´Misschien moet je gewoon accepteren dat Allah kennelijk wil dat je nog leeft. En daar gewoon van genieten.´ ´Als ik eraan denk hoe het zou zijn als ik weer jong was en dat ik weer vier kinderen zou moeten grootbrengen, dan word ik al moe bij de gedachte. Ik zou het niet meer kunnen.´ ´Daarom hoeft het ook niet meer,´ lacht Ahmad. Dit is een fase in je leven waarin je het rustiger aan mag doen.´

En dan moet ik ook in mezelf lachen. Ik realiseer me dat ik nog ´overliep van energie´ tot ongeveer mijn 62e jaar. Ik was bezeten van de sportschool en bij het zoeken naar een stekkie hier in Andaluz was mijn voorwaarde dat ik minstens drie keer per week naar een sportschool moest kunnen die binnen redelijke afstand moest zijn. Nu lach ik daarom. Ik ben nu blij met mijn hometrainer en vind nu elke dag fietsen al heel wat. Ik zou geen groepslessen meer durven te volgen en ben tegenwoordig een angsthaas geworden die bang is botten te breken. Vandaar die stilstaande fiets……

Ach ja, op zo een dag dat ik niet het zonnetje in huis ben, schieten veel gedachten en herinneringen door mijn hoofd en weinig daarvan zijn dan vrolijk. Op die dagen denk ik aan alles wat ellendig is. Aan mensen die weinig plezier kennen in hun leven en aan alle ellende overal ter wereld en dan vraag ik me ook af waarom plezier en geluk zo oneerlijk verdeeld lijken. Dan loop ik langs de taxistandplaats hier en zie daar (zoals ik al weet) níet de taxi van Nati staan, onze vriendin. En dan breekt mijn hart. Zou deze jonge vrouw bezweken zijn aan de kanker, die zij kreeg kort na mijn ziekenhuisopname? Het laatste wat ik van haar gehoord heb is een whatsapp-berichtje met dat ´ik haar held ben´. Ik haar held? Hoe dan? Ik bewonder haar juist om de mooie krachtige vrouw die zíj is (was?). Het laatste stuurde ze mij een foto van een roos en daarna stuurde ik ook een foto van een roos uit onze tuin. Daarna niets meer….en ook de andere taxichauffeurs weten niet hoe het met haar is. Ze schermde altijd haar privéleven goed af. Ik vrees het ergste en er is niemand die me kan vertellen hoe het nu met haar is.

Het is heel gemakkelijk om jezelf van somber naar somberst te praten met je eigen gedachten. Gedachten leiden tot gevoelens en die leiden weer tot nieuwe gedachten. Evengoed kan je jezelf moed en opgewektheid inpraten door je eigen gedachten, zoals Johny de selfkicker. Het is allebei geforceerd.

Ik laat mijn gedachten kabbelen en komen zoals ze komen en probeer af en toe wat nuttigs te doen, zoals even koken of een afwasje. Vegen is ook o.k. En dan merk ik dat alles wel meevalt en dat alles betrekkelijk is en dat ik er gewoon het beste van wil maken binnen mijn vermogen.