Ik sta in de rij bij de kassa van een populaire en actieve prijsknaller. Ik heb WC-spray in mijn hand en een stuk zeep. Voor me staat een Hindoestaanse man die een set tandenborstels op de loopband heeft gelegd. Ik voel zijn blik op mij rusten. De blik bijt en ik kijk op en zie dat hij heel vals naar me kijkt en zijn blik niet van me afwendt. Ik wordt daar heel onbehaaglijk van en kijk weer voor me. Wat heeft deze man tegen mij? Kent hij mij ergens van? Ik ken hem niet. Lijk ik op iemand die hem ooit iets ergs heeft aangedaan? Vanwaar deze boosaardige blik?Ik kijk weer op en zie dat de man me blijft fixeren met dezelfde akelige oogopslag. Ik wordt er koud van en wil er bijna wat van zeggen, maar bedenk me. Een beetje van slag reken ik af. Als blikken konden doden…….
Eenmaal buiten zie ik hem een eind verderop in een oude auto stappen. Ik kijk even strak naar hem en hij kijkt ook terug. Ik wil nu ook iets ‘uitzenden’ van: ‘ik heb je in de gaten en als je maar niet denkt dat je mij wat kan flikken’. Als ik wegrijdt op mijn fiets kijk ik goed of hij mij niet volgt. Nee, dat niet.
Fietsend naar huis, bedenk ik me dat mensen je humeur met hun gedrag soms akelig kunnen beïnvloeden. Als ik thuis kom, vertel ik het gebeurde aan Ahmad, die lachend zegt: “Ik kan je ook niet alleen laten’.
Ik probeer die akelige blik nu maar zo snel mogelijk te vergeten…….