Als oudje heb je veel tijd om overal over na te denken, te peinzen en te dromen, net als wanneer je nog een kind bent.

De laatste keer dat ik in die overvolle tram in het rond keek naar al die mensen in alle kleuren overviel me een gedachte uit het niets. Ze stonden en zaten daar zo argeloos, terwijl op diverse plekken in de wereld zich grote rampen voltrekken door natuurgeweld, dat door ons mensen mede is veroorzaakt. Ik voelde me alsof ik zat op een soort ark van noach. ‘Wij hier met zijn allen in deze tram zijn vooralsnog verschoond van onverwacht leed door een aardbeving, overstroming of oorlogsgeweld,’ zat ik te denken. ‘Het is als Russisch roulette. Een plotselinge ramp kan overal toeslaan. Tot nu toe is in ieder geval ellende al deze mensen hier in deze tram bespaard gebleven. Daar mogen we best dankbaar voor zijn.’