Volgende week woensdag heb ik een afspraak voor een kleine reünie met twee klasgenoten van het gymnasium. De samenkomst zal plaatsvinden in een strandpaviljoen in de gemeente Schoorl. Dat ligt ergens aan de kust in het noordelijke gedeelte van Noord Holland. We hebben daar afgesproken, omdat deze plek min of meer centraal gelegen is tussen onze drie uiteen gelegen woonplaatsen. Voor mij is de afstand het grootst, om precies te zijn 109 km. Vind ik dat niet te ver, is me gevraagd gisteren via de app. Na enig aarzelen heb ik gezegd dat het ok was. Ik heb altijd mijn bedenkingen als het gaat om overvolle wegen en files en mogelijk een gebrek aan parkeergelegenheid. Maar veel risico is er verder niet, behalve dat ik natuurlijk voorzichtig zal moeten rijden zoals iedereen en misschien een tijdje rondjes zal moeten rijden voor een plekje op de parkeerplaats.

Ik verheug me wel heel erg op het weerzien. Het betreft twee jongens uit mijn klas van 1967 tot 1969 (de 5e en de 6e). Met één van hen heb ik al eerder ooit kunnen bijpraten, maar de andere heb ik sinds de begrafenis van mijn broer niet meer gezien. Met hem heb ik een relatie gehad in mijn studententijd en enige tijd samengewoond.

Het is leuk om te horen hoe hun levens verlopen zijn sinds onze jeugd en ook wat te vertellen over mezelf. Nu kan het nog. Je weet nooit hoe lang dat zal duren, want het leven is eindig.