Dan ga ik de volgende dag op de fiets even naar de AH om nog wat te drinken te halen voor bij het eten voor mijn gasten. Ik zet mijn fiets tegen een ijzeren fietsenrek (zo een ijzeren ‘leunhek’) en haast mij de winkel in.
Als ik weer buiten kom, zie ik dat mijn fiets gevallen is. Hij ligt er ellendig bij met een omgekeerd stuur. Mijn fietslampje en stuurmandje liggen een eindje verderop. Ik zet de fiets recht en haak het mandje in de daarvoor bestemde houder en fiets weg….
Althans…..dat had ik gedacht. Mijn trappers draaien frank en vrij in het rond zonder daarbij de ketting mee te nemen. Een rare gewaarwording. Ik kan niet zien waaraan het ligt, want ik heb een hermetisch gesloten kettingkast. Lopen dan maar.
Ik loop naar huis door het Pagepark. Op een bankje zitten wat hangscholieren van lagere schoolleeftijd. Een bank met meisjes en daarna een bank met jongens. Naast het pad zijn rododendrons. Ik zie op het pad een stuk van een rododendron liggen, zo te zien uit de grond gerukt met kluit en al. Ik kijk er even naar met verbazing en lichte ergernis en aarzel dan niet maar zet het stuk rododendron-struik met kluit en al in mijn fietsmandje. ‘Dat mag niet,’ roept een jongetje vanaf het bankje. ‘O nee?’ zeg ik. ‘En een stuk struik uit de grond rukken, dat mag ook niet. Ik neem hem mee, want er moet toch iemand voor deze plant zorgen.’ ‘Maar dat wilde ik doen,’ zegt de jongen. ‘Ik vind het best,’ zeg ik, ‘maar dan moet je hem opnieuw hier planten’. ‘Nee, hoor, grapje,’ zegt het jongetje dan. Ik kijk hem wat verbaasd aan. Dan vraagt hij me of ik kinderen heb. ‘Jawel,’ zeg ik, ‘maar die zijn al groot. Ze hebben zelf alweer kinderen’. Dan zegt het jong dat mijn kinderen boffen met mij als hun moeder. Weer kijk ik wat verbaasd naar het bijdehandje. Maar ik steek zijn complimentje snel in mijn zak en loop verder met mijn kluit in het mandje.
Thuis aangekomen weet tuinman Ahmad wel raad met de kluit. Maar mijn fiets maken is wat moeilijker. Hij heeft geen idee hoe hij mijn kettingkast kan verwijderen. Hij zet de fiets op zijn kop, maar ziet het nog steeds niet. Dan zet hij de fiets weer recht. En……krijg nou wat! De ketting zit er ineens gewoon weer op. Die is er door een zwieper afgegaan en door een andere zwieper geheel toevallig weer op gegaan. Halleluja! Wat een geluk.
Vandaag kon ik weer fietsen.