De laatste stukjes zijn vrijwel niet door mij geschreven. Alleen door mij vertaald. Het zijn stukjes van de man naast me, op mijn verzoek. Ik wilde eigenlijk dat hij over zijn leven zou schrijven en met name waarom hij ertoe kwam om in 2006 een boek uit te geven over de geschiedenis van zijn moederland, Andalusië. Of liever gezegd een kritiek op de geschiedenisles, zoals hem die werd geleerd op school. Waarom vindt hij dat Andalusië de kenmerken vertoont van de gekolonialiseerde, door de geschiedenis heen en nu nog? Hij heeft aan den lijve gevoeld hoe het is om in de rij te staan voor werk en hoe je dan blij mag zijn de eerstvolgende maandag te beginnen, zonder dat er gesproken is over loon en arbeidsvoorwaarden. Ik wilde eigenlijk dat hij ging beschrijven hoe hij als persoon zich gevoeld heeft als Andalusiër tijdens zijn werkende leven. Maar hij is weer begonnen met een uitleg van de geschiedenis van zijn land en de geschiedenis zijn opa en oma. Hij houdt niet van half werk en legt graag dingen uit en leidt ze in. Nu heeft hij beloofd eindelijk verder te gaan met zijn persoonlijke verhaal, als werker en als activist in zijn jonge jaren. Daar was het mij eigenlijk om te doen.

Ik merk dat ik niet veel lezers heb en dat liep de laatste dagen nog meer terug. Toen ik vroeg naar een reactie van een lezer op de stukjes van mijn wederhelft, zei deze dat zij de stukjes eigenlijk niet leest, omdat ze over mij wil lezen, maar niet over mijn partner. Het is tenslotte ook mijn weblog.

Dus de stukjes van mijn lief zijn waarschijnlijk geen succes. En ik dacht dat het misschien juist interessanter zou zijn voor de lezer dan mijn verhaal.

Ik heb niet zoveel te melden, mede door de corona-tijd, die ook een soort komkommertijd is wat betreft mogelijke avonturen. Ik leid een leven van zoete tevredenheid in mijn huiselijke coconnetje. Vanaf het nieuwe jaar kwam ik zelfs gedurende 4 dagen helemaal niet buiten en dat vond ik niet erg bij deze temperaturen. Maar gisteren en vandaag moest ik er toch weer aan geloven, omdat mijn buurvrouw weer boodschappen nodig had. Dat is mijn grootste buitenavontuur, het scoren van voedsel en andere artikelen voor haar en voor ons eigen huishouden. En binnen geniet ik van mijn fietstochten met Netflix (op dit moment de serie Top Boy) en het vertaalwerk op mijn pc. Ik geniet van de heerlijke maaltijden die mijn lief en ik beurtelings voor onszelf bereiden en ik geniet van sporadische uitstapjes naar de kinderen die me willen zien. Elke dag ben ik blij gezond weer op te staan en aan het eind van de dag te verdwijnen onder het warme dekbed van ons heerlijke kingsize bed, Wat wil ik nog meer en wat valt hierover te melden?

Ik weet dat alles stroomt en niets blijft. Ik ben nog nooit zo gelukkig, tevreden en zonder angst geweest als de laatste 12 jaren van mijn leven, ondanks de vele operaties die ik onderging. Er zal ooit een einde komen aan deze mooie herfst van mijn leven, ik weet niet wanneer en ik weet niet hoe. Als ze moeten kiezen tussen mij en een jonger iemand op de IC (discussie van de laatste dagen), dan zeg ik: ‘Laat mij maar thuis blijven en sterven in de armen van mijn geliefden. En laat die jonge student of vader of moeder (goed of slecht, wie bepaalt dat?) maar naar de IC gaan. Bij deze maak ik dat bekend aan mijn 6 trouwe lezers ?”. Ik heb over het geheel genomen al een heel mooi leven achter de rug en ik kan gemist worden. Dat meen ik echt. Niet boos worden, kinderen en lieve echtgenoot……..