29 Oktober vierden wij onze trouwdag voor de Nederlandse wet 14 jaar geleden in 2009. Vandaag vieren wij ons huwelijk voorde islam, een jaar daarvoor op 6 november 2008. Vanaf vandaag zijn we 15 jaar samen.

Het was een spannende dag voor ons allebei. We zagen elkaar voor het eerst in levende lijve na 3 maanden alleen maar met elkaar gemaild te hebben. Ahmad zou op Schiphol aankomen om 15.30. Ik had me in mijn zenuwen in de tijd vergist en stond daar al op hem te wachten om 14.30.

Toen hij eindelijk aankwam zag ik een kleine man met een pet op. Hij had een oude bruine koffer zonder wieltjes in zijn hand en leek op een persoon uit een vervlogen eeuw. Hij schonk mij de liefste glimlach die ik ooit kreeg van een ander mens. Daarna liep hij naar me toe en drukte mij een exemplaar van zijn boek in de hand. Hij praatte daar ook bij, maar ik verstond niets van wat hij zei. Het was alsof we heel veel tegen elkaar wilden zeggen maar allebei geen woorden meer konden vinden.

Eenmaal thuis voltrok zich daar de mooiste bruiloft die ik me ooit had kunnen wensen. Met al mijn naghsbandi-vrienden van toen en natuurlijk mijn kinderen. Mijn oudste dochter had alles tot in de puntjes voorbereid.

Vandaag wilden we deze dag niet ongemerkt voorbij laten gaan en gingen we opnieuw op zoek naar ´aborrachos´. En ja hoor, in de eerste winkel waar we het probeerden vonden we twee aborrachos. Alsof die twee gebakjes daar op ons lagen te wachten in de vitrine. We hebben ze net gegeten bij de koffie en ze waren heerlijk. Cake die als een spons doordrenkt is van een stroperige vloeistof (vandaar waarschijnlijk de benaming ´dronkaard´), waardoor deze lekker zompig smaakt.

Ik merkte ondanks deze feestelijke dag dat mijn lief vandaag afwezig is en een beetje triest. Hij trekt zich erg aan wat er nu gebeurt in met name het midden oosten. Ik deel dat met hem maar besef ook dat het niet helpt om er te triest van te worden of opstandig. De onrechtvaardigheid op deze aarde die ik al ervaar vanaf mijn kindertijd heeft er bij mij voor gezorgd dat ik mijn vertrouwen volledig en alleen maar in Allah/God/onze Schepper stel. Dat alleen geeft mij troost. Van mensen heb ik nooit veel verwacht. Ik heb al jong geleerd dat ik het allemaal zelf moet uitzoeken en dat er voor mij geen andere Helper is dan Allah.

De wereld staat nu in brand. Al het slechte dat ons overkomt, de klimaatverandering, de natuurrampen, de oorlogen, de armoede, het verdriet en de pijn van mensen en dieren. Het is in mijn ogen allemaal de schuld van de mens met zijn hebberigheid en harteloosheid naar anderen.