Ahmad is naar Nederland gekomen in november 2008 met het idee dat hij zou terugkeren naar zijn geboortegrond. We zijn nu bijna vier jaar verder en de situatie is zo dat het er helemaal niet op lijkt dat wij binnenkort zullen (r)emigreren. Tot vreugde van mijn kinderen en tot verdriet van Ahmad.
Er zijn wat obstakels. Hij moet een huis verkopen in Sevilla, dat eigendom is van hem en zijn ex. En ik moet hier ook een huis verkopen dat op naam stond van mijn moeder, maar nu staat het op naam van mij en mijn kinderen. Het vervelende is dat de vruchtgebruiker, wijlen mijn stiefvader, een gigahypotheek op dat huis heeft gezet. Daar komt bij dat ik 9 maanden geleden mijn werk verloren heb en nu moet leven van veel minder geld. Maar ik moet wel solliciteren en mag maar 4 weken weg uit Nederland.
Dus praktisch gezien is er niets wat erop wijst dat Ahmad en ik nu naar het zonnige Al Andalus moeten vertrekken. Wat doe je dan? Er het beste van maken! Voor mij is dat niet zo moeilijk. Ik heb hier mijn kinderen, mijn sport, mijn vrijwilig werk en mijn o o Den Haag, waar ik me inmiddels helemaal thuis voel. Voor Ahmad is het wat moeilijker. Hij spreekt nog niet zo goed Nederlands en dat is een beetje mijn schuld. Ik praat altijd Spaans met hem. Door zijn taalbeperking heeft hij hier bijna geen contactmogelijkheden.
Gisteren heb ik een besluit genomen, samen met Ahmad. Wij gaan dat veranderen! Ik ga hem Nederlands leren door veel Nederlands met hem te praten. Ik heb er vertrouwen in dat hij het zo gaat leren. Er is al een kleine basis gelegd tijdens zijn vrijwillige inburgering bij Mondriaan.
Hoe kom ik aan dat vertrouwen ineens? Doordat ik gisteren voor de nieuwsbrief van de Paardenberg (www.steknet.nl, maar dat is een verouderde website die verbeterd gaat worden!) een kijkje ben gaan nemen in de Nederlandse les, die daar wordt gegeven. De docente deed het zo goed, dat ik helemaal geinspireerd ben om Ahmad op dezelfde manier de taal te leren als zij dat doet bij haar leerlingen.
Ik praat lang-zaam-en duidelijk-tegen Ahmad en neem de tijd te luisteren naar zijn Nederlandse antwoorden en uitspraken. Hij lijkt nu ineens gemotiveerder dan ooit en ik vind het ook leuk. Denk nu “wat een sukkel was ik eigenlijk om zo lang Spaans te blijven brabbelen met hem”. Nu in het Nederlands! En Spaans is ons achterdehandje.
Om hem nog meer op te vrolijken vertel ik hem hoe blij ik ben met alles wat hij hier al heeft gedaan voor mij in en om het huis.
Mijn achtertuin werd begrensd door vier meter hoge coniferen, die van boven woekerden, maar van onder steeds meer inkijkgaten gingen vertonen. Ze waren “op”, maar het kostte mij wel elk jaar schrammen en spierpijn als ik met gevaar voor mijn leven op een wankele ladder de dikke takken moest hakken.
Hij heeft korte metten gemaakt met al die takken en tegen de overblijvende stompen van stammen een mooie kaarsrechte schutting gezet, aan de binnenkant op mijn verzoek bekleed met harsmatten.
Ay guappo! Dat heb je goed gedaan!