Ik ben altijd gek geweest op muziek. Niet de hele dag als een constante dreun in mijn oor, maar gewoon op momenten. Dan raak ik ontroerd, wil spontaan op de muziek bewegen of ik ga  gewoon even in de muziek op
Als puber had ik een klein draagbaar radiootje, dat ik ooit had gekregen vanwege mijn vele collecteren voor de dierenbescherming. Ik had dat ding op mijn bureau staan bij het maken van mijn huiswerk en als ik moest slapen, veel te vroeg want ik sliep toen ik jong was altijd laat in, dan luisterde ik stiekem naar popzenders met het radiootje onder één oor. Nog een liedje dacht ik steeds. Als de volgende geen goede is, dan ga ik echt slapen….In die tijd kende ik alle populaire nummers. In mijn studententijd was dat ook nog zo, hoewel mijn smaak toen opschoof naar de categorie “underground’. Ik had een stapel lp’s, waarnaar ik graag luisterde en ook mijn huisgenoten hadden goede muziek op hun ouderwetse bandrecorders. Toen ik me bekeerd had tot de islam en weg ging uit het kraakpand waar ik woonde liet ik alles daar achter. Mijn studieboeken en andere boeken, mijn muziek, al mijn spullen. De andere bewoners mochten alles onderling verdelen of verpatsen. Ik had ‘alleen een matras nodig en de Qur’an die ik net gekocht had’.
Daarna volgde een lange tijd, waarin ik mezelf en alles wat ik fijn vond of mooi opzij zette en ook muziek kwam op een laag pitje. Natuurlijk hoorde ik weleens een stuk muziek of een liedje dat ik mooi vond, maar ik wist dan nooit hoe het heette en het was voor mij achteraf vrijwel nooit mogelijk om de song of het muziekstuk terug te vinden.
Dat is nu nog steeds zo. Soms hoor ik mooie muziek of een mooi klinkend lied, bijvoorbeeld als ik kijk naar iets in ‘uitzending gemist’. Dan wil ik dat terughoren en dan zoek ik op Youtube maar vind het niet.
Ach ja….Ik moet beter en gerichter zoeken en beter opletten als ik wat hoor, denk ik.