Het afscheid van hier doet altijd een beetje pijn en dat is omgekeerd ook het geval. We zijn nu min of meer opgenomen in de dorpsgemeenschap. Mensen groeten ons en maken een praatje. Omdat we al een maand de auto niet tot onze beschikking hebben, lopen we veel. Gelukkig is alles wat we nodig hebben binnen loopafstand te verkrijgen. Verder lopen we elke dag voor ons plezier een rondje, nu eens door het dorp en dan weer in de ‘campo’ vlakbij. Het is goed voor de revalidatie van mijn geopereerde heup en bovendien heel gezellig om te lopen aan de arm van mijn geliefde.
We  hebben niet veel bijzonders gedaan hier, in de zin van erop uit gaan of dingen bekijken. Het weer was ook anders dan anders. Minder zonnig en minder  stabiel dan we gewend zijn. We zijn wel lekker bezig geweest met onze hobby’s. Dat kan hier en in Nederland. Eigenlijk kan je overal genieten. Het zit allemaal tussen je oren. Dus of we nu hier zijn of in Nederland, het is allemaal o.k. We zijn blij dat we bij elkaar zijn. En ik ben blij dat ik mijn kinderen weer ga zien…Morgen worden we opgehaald door mijn schoondochter.
De omzetting van het kenteken van mijn auto is nog altijd niet geregeld. De correctie van het foutieve nummer op mijn autopapieren van uit het RDW in Nederland was in een paar dagen geregeld, maar de rest van de afwikkeling duurt nu al weken. Ik wacht op een vrijwaringsbewijs, zodat ik tenminste de auto van mijn naam kan afhalen. Dat heb ik nog altijd niet. Men heeft beloofd ons dit toe te mailen.  Wat een gedoe. Ik zal in Nederland geduld moeten hebben met het kopen van een nieuwe auto. Dit zorgt bij mij voor frustratie. Ik probeer er rustig onder te blijven, maar de stoom komt bij mij onderhand uit mijn oren.