Hij eet niet meer. Dagelijks wordt er nog wel wat appelmoes bij hem in gelepeld, wat limonade en thee, maar daar houdt het ook mee op. Aan gedwongen voeding wordt niet gedaan. Als iemand niet meer wil of kan eten, dan wordt dat gerespecteerd. Met zo een beleid duurt het niet lang voordat iemand dan gaat hemelen. Mijn vader was al mager, maar wordt nu zienderogen magerder. Hij is totaal verzwakt en kan niet meer goed slikken. Praten doet hij nauwelijks.
Eigenlijk heb ik geluk gehad dat mijn vader nog veel heeft gesproken op de dag dat ik laatst bij hem was.
Woensdag wil mijn zoon met mij naar hem toegaan. Ik hoop echt dat mijn vader dan nog in leven is, zodat ik hem misschien wel voor de laatste keer kan omhelzen. Verder ga ik nog naar Heerlen om wat spullen te halen uit mijn vaders huis. Ook dan hoop ik hem nog een keer te zien. En ik heb nog een afspraak staan om hem op te zoeken samen met mijn nicht in de week van 29 januari. Zowel zij als ik vrezen dat hij dan misschien al niet meer leeft, zo snel gaat hij nu achteruit.
Het is triest en vreemd om te ervaren dat een ooit zo gezonde man zo snel kan verzwakken. Het breekt mijn hart en vervult me met weemoed. Ook al begrijp ik wel dat ik blij moet zijn dat mijn vader zonder ziektes en pijn zo oud heeft mogen worden. Hij is, zoals hij dat zelf trots heeft verwoord, al in zijn honderdste levensjaar.