Die naam heb ik niet bij geboorte gekregen. Ik ben geboren als Monique en heb zo geheten tot, meen ik, mijn 33e levensjaar. Vijf jaar daarvoor had ik me bekeerd tot de islam en ik voelde me daarin erg alleen staan. Mijn ouders waren atheïst en mijn broer agnost. In mijn omgeving had ik geen vrienden met hetzelfde geloof. Mijn vrees was in die tijd dat ik, in geval ik onverwachts zou komen te overlijden, gecremeerd zou worden. Daarom meende ik dat het belangrijk was dat ik mijn voornaam veranderde in een islamitische naam. Dat zou wellicht helpen en mensen niet op het idee brengen mijn lijk te verbranden. Ik vroeg aan mijn toenmalige echtgenoot welke naam passend kon zijn voor mij. Hij koos de naam Shabnam uit, omdat dit de naam was van een actrice die hij erg bewonderde. Via een advocaat wist ik mijn voornaam officieel veranderd te krijgen. Sindsdien ga ik als Shabnam door het leven. Monique is volledig verwenen. Later ontmoette ik veel medemoslims en er was eigenlijk geen enkele moslim die mijn naam herkende als islamitisch. De naam Shabnam is wel bekend in India, Pakistan, Afghanistan, Iran, Irak en Turkije. Daar weet men ook dat de naam dauwdruppel betekent. Maar Arabisch is de naam niet! Helemaal niet. Op internet las ik een keer dat de naam oorspronkelijk Perzisch zou zijn. Maar van een vrouw uit India hoorde ik dat de naam Shabnam voorkomt in de oeroude taal Sanskriet. De taal van het hindoeïsme. De religie die juist voorschrijft de doden te verbranden! Het is niet zo gek dat mijn toenmalige echtgenoot zich vergiste. Zijn taal (Pashtun en Urdu) bevat zowel woorden uit het Sanskriet als het Arabisch. Wist hij veel wat nu wat was. Pakistan en India waren vroeger één land. De splitsing in het overwegend islamitische Pakistan en het overwegend hindoeïstische India is relatief recent en over en weer beïnvloeden beide landen elkaar nog steeds in cultureel opzicht. Hun culturele erfenis is duizenden jaren oud. Ik heb het een tijdje jammer gevonden dat ik de naam Shabnam heb gekozen vanwege mijn geloof, omdat deze niets met islam en met Arabisch te maken heeft. Maar sinds vandaag ben ik er blij mee. Nu voel ik dat deze naam op mijn lijf geschreven is, mijn lijf dat zich prettig voelt bij yoga. Het voelt als thuiskomen. Ja, ik ben moslim en zal dat altijd blijven. Maar mijn lichaam herkent zichzelf in de oefeningen van yoga. Ik ben een moslim die houdt van yoga. Yoga brengt mijn lichaam en geest in balans , zodat ik een betere dienaar van Allah kan zijn. De profeet vzmh heeft gezegd dat een mumin (een gelovige) kennis moet blijven zoeken, zijn/ haar hele leven lang. Ook al moet hij/zij ervoor naar China reizen. Waarom zei hij China? Daar waren in zijn tijd nog geen moslims. Welke kennis zou men daar dan kunnen zoeken? De aloude wijsheid van grote wijzen als Confucius. Evenzo hebben andere Aziatische landen en of diverse landen overal ter wereld kennis te bieden. Het boeddhisme bevat wijsheid en het duizenden jaren oude hindoeïsme bevat wijsheid. Als moslim stel ik mijn hart open voor de wijsheid van andere culturen, wijsheid die niet in tegenspraak is met mijn geloof maar een aanvulling daarop.