Hij zou 72 jaar geworden zijn. Maar helaas heeft dat niet zo mogen zijn, omdat hij 25 jaar geleden in de maand voorafgaande aan zijn verjaardag werd doodgeschoten in zijn slaap. Wat mis ik hem vaak. Mijn broer en mijn kinderen zijn de belangrijkste mensen in mijn leven. En bij die geliefden is, sinds nu alweer meer dan 12 jaar, mijn lieve man Ahmad gekomen. Ik prijs me gelukkig met de liefde, die ik heb gedeeld een nog deel met deze mensen. Maar mijn broer Hans en mijn overleden zoontje Imran zal ik in dit leven nooit meer zien. Is er een leven na dit leven en zien wij dan onze geliefden? Ik weet het niet, want niemand heeft dit ooit kunnen navertellen. Als we de heilige boeken van de monotheïstische godsdiensten moeten geloven is dat wel zo. Andere religieuze zienswijzen geloven in een een ander leven op aarde na de dood; zij geloven in reïncarnatie. Ik geloof liever in een zielenleven na de dood. En in de dag van opstanding, die ooit zal komen. Ik zou Hans zo graag weer terugzien in een ander leven. Een leven waar alleen vrede is en rechtvaardigheid.

Ik heb al eerder een filmpje geplaatst in dit weblog met een compilatie van alle beelden die ik nog heb van mijn broer. De rest van de foto’s uit zijn en mijn jeugd zijn alle weggegooid door mijn stiefvader na mijn moeders dood. Ik koester dit filmpje en deel het nog een keer met de lezer van dit weblog. Rust in vrede, lieve broer, held vanaf mijn kindertijd.