Nee, ik deed er niet aan mee, aan het jaarlijks terugkerende slachtfeest. Alleen al het idee om het woord slacht aan feest te koppelen staat me tegen. In al die jaren dat ik nu moslim ben (43 jaar), heb ik dit ritueel nooit begrepen. Wil je iets offeren, omdat je je dankbaarheid aan de Schepper wil tonen, doe dat dan. Er zijn zoveel manieren denkbaar, maar het zinloos slachten van dieren in een land waarin al een overconsumptie van vlees bestaat, lijkt mij geen daad van liefde. Ik zag ook nooit het verband met het verhaal van Ibrahim (Abraham), wiens geloof op de proef werd gesteld. Hij slaagde voor de test, maar denken mijn broeders en zusters in het geloof werkelijk dat ze iets eerbaars doen als ze een dier laten slachten? Ik heb dat werkelijk nooit begrepen. Schreef er in dit weblog al eerder over.

Wat ik wel deed vandaag (en dat was zeker niet om bonuspunten te vergaren bij Allah) was het graf bezoeken van mijn lieve overleden zoontje Imran. Hij zou nu al 34 jaar zijn, als hij nog geleefd had. Maar hij mocht maar vijf daagjes oud worden, dit kleine mannetje met zijn wijze gezichtje en zijn aandachtige oogopslag. Ik moest die 5 dagen alsmaar naar hem blijven kijken, zo geboeid was ik door hem. Gelukkig maar, want daarom ben ik zijn gezichtje nooit vergeten, hoewel ik geen foto van hem heb.

Het was de zoveelste keer alweer, dat ik naar Utrecht reed, naar zijn islamitische grafje. Vandaag ontroerde het me meer dan ooit, dat hele veld met kindergrafjes te zien. Zoveel kindertjes liggen daar begraven en ook wat volwassenen. Sommige met fotootjes die de overledene, nog in leven, lieten zien. Het brak mijn hart. Kon mijn tranen van ontroering niet bedwingen. Het leven is zo kort en voor al die kleine engeltjes was het nog korter. ‘Inna l’Illahi wa inna l’Illahi rajiun’, wij komen van Allah en naar Allah zullen we terugkeren. Laten we ons best doen voor elkaar. We zijn hier maar eventjes……