Er zijn er aardig wat, van die mannen. Sommigen haten met grote haat, die duidelijk is en sadistisch en anderen haten op een subtielere manier, geniepig en meer ‘psychologisch’. Waar komt die haat vandaan? Zijn ze opgevoed door een wrede moeder of oma? Zijn ze als jongetje door een vrouw vernederd en geslagen? Of is het ook deels aangeboren en zit het haten in hun karakter?
En wie zijn die vrouwen die zich inlaten met zulke mannen? Hoe komen zij bij die vrouwenhaters terecht? Zijn de haters herkenbaar? Nee, in het begin veelal niet. De haat is niet altijd op het gezicht af te lezen en elke man kan zich goed gedragen om een vrouw in te palmen. Waarom blijven sommige vrouwen te lang bij hun beulen? Zijn ze te laf om weg te gaan of denken ze dat ze niet beter verdienen? Hebben ze te veel medelijden met een jankende spijtbetuiging na elk misselijk makend incident? Waarom hebben sommige vrouwen minder zelfwaardering dan anderen? Zijn ze van jongs af aan vernederd? Dit zijn vragen die je niet in zijn algemeenheid kan beantwoorden, omdat elk individueel geval anders is en ieder zijn eigen leerweg te gaan heeft, beul en slachtoffer.
Zeker is dat ik te maken heb gehad met haat en geweld, terwijl ik mezelf zie als vreedzaam, zoekend naar harmonie en rechtvaardigheid. En ook mijn dochter, die het meest op mij lijkt kreeg haar deel. En hoe! Allebei hebben we ons aan dit geweld ontworsteld, maar de schade blijft en de flashbacks van wat gebeurd is zullen nooit verdwijnen. Gisteren had ik het zwaar met het verwerken van wat mijn dochter is overkomen, met name omdat degene die haar dit alles heeft aangedaan het aandurfde aan mijn deur te komen bellen. Ik heb hem gezegd op te donderen, maar weet dat sommige mensen nooit zullen ophouden met het proberen andermans leven te verstoren. Ahmad zegt hiervan: “Het zijn honden die zelf niet eten, maar anderen ook niet laten eten” Mensen die ongelukkig zijn en anderen ook ongelukkig willen zien….
Ik kan niet slapen en zet me voor de tv. Een late film op de VPRO, een triest verhaal over een verpleegster die aan de lopende band te maken krijgt met sterfgevallen. Toepasselijke beelden als je net uit het ziekenhuis komt, maar niet heus. Zij hunkert naar een relatie met een man en als ze uiteindelijk denkt beet te hebben, vernedert en slaat de man haar. De film eindigt met dat zij zich opsluit in de badkamer en daar haar pols doorsnijdt. Wat een misère. Ik weet niet wat de filmmaker bezielde om deze film te maken. Ik ga naar bed met de gedachte: “Wrede mensen zijn er altijd geweest en zullen er altijd zijn”. Dit is een realiteit. Kijk maar naar de excessen die nu plaatsvinden in de oorlogsgebieden. Kijk maar naar allerlei vormen van dieren- en kindermishandeling. Maar het is dom om je hele gedachtewereld daardoor te laten beheersen. Soms komt het dichterbij en soms is het verder van je af, maar het is een realiteit. Er zijn mensen zonder genade en zonder geweten.
Daar moet ik me niet al te veel van aantrekken. Er zijn ook mensen met een goed hart. Ik wil ook goed zijn en anderen liefde geven. Dat is alles wat ik kan doen.