Mijn buurt verandert snel van samenstelling. Maar gelukkig zijn er nog mensen die niet verhuisd zijn of overleden en die hier dus nog steeds wonen. Zoals de oma van een vroegere klasgenoot van mijn oudste zoon. Mijn keukenraam kijkt nog steeds uit op haar balkonnetje. De dame is inmiddels meer dan 80 jaar en loopt niet meer zo gemakkelijk. ‘Is een stok of rollator dan niets voor jou?’ vraag ik haar. Maar nee, dat is een oplossing die zij absoluut niet ziet zitten. Soms kom ik haar tegen en dan maken we een praatje, dat kan uitlopen in een gesprek van wel meer dan een half uur.
‘Je moet beslist koffie bij me komen drinken,’ zegt ze steevast. Zonder dat zij daarvoor dan een echte afspraak maakt. ‘Maar ik kan toch niet zomaar aanbellen bij je?’ zeg ik dan. Jawel, dat kan wel en dat kan altijd. Ik heb haar beloofd dat ik het een keer zal doen en dat kan het best binnenkort gebeuren. Nu de man van huis is en ik mijn koffie anders toch zonder hem drink.
Dus ergens in de volgende week zal ik ineens voor haar deur staan, op een tijd die in Nederland wordt gezien als ‘koffietijd’. Met de vraag of zij haar koffie al gehad heeft, net als in ‘man bijt hond’.
Ach ja, als je zelf alleen bent, denk je meer aan de mensen om je heen die dat ook zijn. Hoe lang heeft deze lieve dame nog te leven? Niemand weet dat. Dus ik ga haar opzoeken om elkaar even een blik in ons leven te gunnen. Hoe mooi is dat.