Eigenlijk dacht ik dat ik er niet geschikt voor was, voor de liefde. Mijn leven begon wat dat betreft al magertjes. Misschien verliepen de eerste drie jaar nog normaal, hoewel ik eigenlijk denk van niet. Er moet veel spanning hebben gehangen tussen mijn vader en moeder en uiteindelijk resulteerde dat in het vertrek van mijn vader. Ik heb daar nog wel een beeld van. Kan me herinneren dat er een man met een lange jas naast de piano stond bij een koffer. Dat moet mijn vader zijn geweest op de dag dat hij vertrok. Mijn broer Hans kon zich meer herinneren uit de tijd dat mijn vader en moeder nog samen waren. Dat mijn moeder altijd huilde in de ochtend, terwijl zij en mijn vader ruzie maakten. Hans dacht dan: ‘Wanneer smeer je nou die boterham voor mij, ik heb honger’. Maar ik heb uit die tijd geen herinnering.
Wel uit de tijd erna, die voor Hans en mij betrekkelijk vredig en gelukkig was. We hadden toen onze moeder helemaal voor onszelf. Elke avond voor het slapen gaan maakte ze rondjes met haar sigaret in het donker, zodat wij het brandende puntje als een rondje zagen oplichten in het donker. Dat vonden we prachtig. Ik kan me ook herinneren dat ik in een teiltje zat in de tuin, helemaal gelukkig en kijkend naar de plantjes in de border naast het tuinpad. Het leek of die zomer heel lang duurde. Een gelukkige en lichte tijd voor mijn broer en mij.
Daarna kwam mijn stiefvader in ons leven en dat was het einde van de pret voor ons. Wij moesten voelen dat wij op de laatste plaats kwamen en dat onze wensen er absoluut niet toe deden. Als militair wist mijn stiefvader heel goed onze wil te breken. Hij had daar zijn technieken voor.
Mijn moeder leek ineens onbereikbaar. Zij moest in alles één lijn trekken met mijn stiefvader, die we nu pap moesten noemen, al wisten we allebei donders goed dat hij onze vader niet was.
We kregen een vrij Spartaanse opvoeding en werden niet al te zeer maar wel vernederend fysiek mishandeld. Voortdurend kregen we de boodschap dat wij niet veel waard waren. Dat werd door mijn moeder nooit tegengesproken, waardoor ik haar ging zien als een verrader. Van elkaar aanraken of knuffelen was weinig sprake in ons gezin. Mijn genegenheid ging vooral uit naar mijn broer, naar wie ik enorm opzag. Wij waren vrijwel altijd samen.
Naarmate we ouder werden klapte mijn broer steeds meer dicht. Hij werd een uitgesproken introvert persoon, uit wiens mond niet meer kwam dan het noodzakelijke (‘ik zeg liever niets, dan heb ik ook niets te verantwoorden’, was zijn eigen beroemde commentaar hierop). Ik daarentegen kon van tijd tot tijd behoorlijk rebels worden en overschreeuwde wellicht mijn onzekerheid door buitenshuis alles te ondernemen wat ik eigenlijk eng vond. Van de hoge duikplank duiken tot me opgeven voor het schooltoneel, etc. Buitenshuis kon ik me ‘normaal’ voelen.
Naarmate ik ouder werd en steeds meer me kon vergelijken met anderen, viel me op dat ik ogenschijnlijk heel openhartig leek. Maar dat ik in werkelijkheid een enorme muur om me heen had gebouwd, waar mensen niet doorheen konden dringen. Ik kon lollig zijn met iedereen, maar liet niemand echt dichtbij komen.
Toen ik psychologie studeerde en vanuit die studie moest deelnemen aan allerlei touchy-touchy groepen die in die tijd in zwang raakten, merkte ik dat ik panisch was voor aanraking. Ook heb ik het lange tijd moeilijk gevonden te eten in het bijzijn van mensen. Ik was behoorlijk verknipt, maar wist dat kennelijk goed te verbergen. Studeerde met vlag en wimpel af. Maar ik had nooit een gelukkig liefdesleven.
Even voor de goede orde. Ik neem mijn moeder niet kwalijk hoe zij gehandeld heeft in haar leven en met ons. Zij is een product van haar eigen opvoeding. Kwam uit een familie met veel geld en bediendes, maar weinig liefde. Zij zag haar moeder bijna nooit, want die was aan het bridgen en liet de opvoeding over aan kindermeisjes. Ik heb bovendien van mijn moeder voor haar sterven gehoord dat zij ook (zeker de laatste 30 jaar) ongelukkig was met mijn stiefvader. Ik heb haar alles vergeven. Ik heb vol liefde van haar afscheid kunnen nemen. Van mijn stiefvader heb ik geen afscheid kunnen nemen. Ook hem wil ik vergeven, ook al is dat moeilijker. Hij was ook het product van zijn opvoeding, die vrij koud moet zijn geweest. Ik kan niet doorgronden wat hem zo hard naar kinderen heeft gemaakt, maar hij zal er zijn reden voor hebben gehad.
Maar verder met mijn verhaal. Ik had meerdere relaties in mijn leven, die nooit gelukkig en soepel verliepen. Dat zal niet in de laatste plaats gelegen hebben aan mijn onvermogen om iemand helemaal te vertrouwen en liefde te geven en te ontvangen. Ik trouwde drie keer. De eerste keer begon het goed. Ik dacht ‘mijn zielsverwant’ te hebben gevonden. Ik gaf me helemaal en……werd voorgoed en nog meer beschadigd. Deze man bleek een probleem te hebben met vertrouwen dat buitenproportionele vormen aannam. Het was een lijdensweg van 16 jaar voor mij. Als ik mijn verhaal over wat daadwerkelijk gebeurde in dit huwelijk in een boek zou zetten, zou het ongeloofwaardig overkomen, omdat het zo absurd was. Ik hield wel vier prachtige kinderen over aan de relatie met deze man. Ik nam ze mee, toen ik voor de tweede keer wegvluchtte naar een opvanghuis, mijn derde en definitieve ontsnappingskans uit de hel.
Vanaf de geboorte van mijn kinderen heb ik van hen gehouden en dat deed ik onvoorwaardelijk. Het is kennelijk een moederinstinct, want ik heb daar nooit mijn twijfel over gehad of enige terughoudendheid. Wat ik wel altijd moeilijk heb gevonden is knuffelen. Ik heb mijn best gedaan om dat te doen, maar ik ben geen knuffelaar en vind zelf dat ik daarin ben tekortgeschoten. Gelukkig zijn mijn kinderen wel knuffelaars met hun eigen kinderen en in hun relaties met anderen. Zij zeggen ook dat zij altijd mijn liefde hebben gevoeld, ook al knuffel ik niet veel. Gelukkig…..Ik houd zielsveel van ze.
Ik was 43 jaar en ben in Den Haag begonnen met leven. Krabbelde langzaam omhoog uit al mijn ellende, die me wel veel had geleerd over mezelf, waardoor ik alle ballast en angsten uit mijn jeugd kon overwinnen. Maar het was een langzaam proces. Ik trouwde nog een keer met een man, die niet bij me paste. Hij was veel jonger dan ik en beiden maakten we fouten. Hij maakte ze tegenover mijn kinderen en ik strafte hem wellicht op een manier die hij niet verdiende. Na 10 jaar scheidden we van elkaar met wederzijdse instemming.
En toen ontmoette ik Ahmad via internet. Al via de mail en ongezien wist ik dat ik te doen had met een zachtaardig en goed persoon. Zonder aarzelen vroeg ik hem na drie maanden om naar Nederland te komen en te trouwen voor de islam. Via de email konden we elkaar verstaan door middel van de google vertaalmachine. Vertalen naar het Engels voldeed beter dan naar het Nederlands. Ik had intussen ook voor mezelf wat Spaans geleerd door woordjes op te schrijven. Maar eenmaal voor het eerst oog in oog op Schiphol verstond ik niets van wat Ahmad me zei. Met een tolk zijn we die dag getrouwd bij mij thuis.
Ahmad heeft me geleerd wat liefde is en vertrouwen. Elke dag leer ik een beetje meer mij open te stellen. Ik was zo beschadigd dat ik het moeilijk vond me helemaal te geven en te houden van een man. Door zijn geduld en aanhoudende liefde breekt hij door mijn muren heen en leert hij me wat het is om iemand lief te hebben die niet van je eigen bloed is. Wat ik te veel heb heeft hij niet (ik ben een kletskous en initiatiefnemer) en wat hij heel veel heeft, dat mis ik (hij is iemand die goed kan aanraken en liefhebben). Eerst dacht ik: ‘Het is niet eerlijk. Hij houdt veel meer van mij dan ik van hem’. Maar nu besef ik dat ik elke dag een beetje meer van hem ga houden. Dat maakt me heel gelukkig en dankbaar. Het is een gevoel van eind goed al goed.
Wat er verder ook zal gebeuren. We zullen eens sterven en we weten niet hoe dat proces zal verlopen. Maar wat we nu samen hebben en ook wat ik mag hebben met mijn kinderen, dat is voldoende voor mij om heel blij te zijn. Laat verder maar komen wat komt. Alhamdullillah wa sukrullah.
https://youtu.be/RzWiupGn1Qs