Is heerlijk. Je kan een film kijken, je kan een theater bezoeken, het heeft allemaal zijn waarde. Maar lezen in een verhaal apart. Als je leest, dan schep je zelf een wereld. Wat je leest zijn de woorden. De beelden vormen zich zelf in je hoofd. En die hebben te maken met je eigen fantasie. De beelden die je krijgt bij het lezen van een boek zijn gebaseerd op wat jij ooit eerder gezien hebt en wat jij je dus kunt voorstellen.
Lezen dient veel doelen. Je vergaart informatie. Non-fictie ofwel harde feiten, die overigens ook subjectief zijn. Datgene wat de informant je wil wijsmaken of wat de onderzoeker heeft gevonden. Hetgeen weer te maken heeft naar waar de onderzoeker naar wilde kijken en waarnaar niet.
Ik heb een tijd alleen maar informatieve boeken gelezen. Ongeveer 25 jaar lang las ik alleen boeken over islam en soefisme. Andere boeken gunde ik mezelf niet. Geen fictie, want dat leek me tijdverspilling.
Nu lees ik uitsluitend fictie en tussendoor ook weleens een ‘waargebeurd’ verhaal. Een biografie, die echter ook nooit helemaal waargebeurd is. Herinneringen vermengen zich met fictie en sommige dingen worden wel belicht en andere niet. Maar ook in fictie sluit waarheid. Een fictief verhaal kan bij de lezer herkenning oproepen en kan herinneringen losmaken die zich eerder schuil hielden in verborgen hoeken van zijn geheugen. Die verborgen herinneringen die aldus tevoorschijn komen kunnen leiden tot inzicht. Dat inzicht kan confronterend zijn, maar daardoor juist ook therapeutisch en helend werken.
Mooi is dat…..
Shabnamblog
Niets is zo veranderlijk als leesgewoonten. Zo raak je in maanden geen boek aan en beperk je jezelf tot de gebruiksaanwijzing op een verfblik en de allengs korter wordende verhalen van een vriendin in den vreemde, en zo verslind je drie boeken achter- en door elkaar. Veranderlijk ook is het geheugen. In mijn jaren 30 kon ik flinke stukken Vondel reciteren en onthield ik van elk boek de personages en hun karakters. Van Vondel beklijven nu nog slechts een paar regels uit Lucifer en binnen een maand ben ik de inhoud van een boek grotendeels vergeten. “De gevleugelde” van Arthur Japin, een mooie historische roman over; iemand met verbeeldingskracht en passie -zoals het colofon vermeldt- heeft nu mijn belangstelling, evenals “De wetten” van Connie Palmen. Dit laatste voelt als een inhaalslag, want inmiddels gedateerd. De biografie van David Bowie heb ik voor een derde gelezen, waarvan de helft reeds vergeten. Ik kon mij niet echt meer focussen. Het schilderen, behangen en De Teekenschool zorgen ook voor afleiding. Mijn geheugen is niet meer dan een ouderwetse floppy met enkele Mb’s aan capaciteit. Arme Bowie! Ik ben bang dat ik hem niet uitlees.
????X