Zo zie ik het leven van een gepensioneerde. Een gepensioneerde hoeft niets meer. Hij/zij/genderneutraal hoeft niet meer te werken, in de regel geen kinderen meer groot te brengen en heeft elke dag een ´dolce far niente´ voor zich. Dat is fijn maar niet gemakkelijk. Hoe vul je dan je dagen in? Er wordt niets meer voor je geprogrammeerd en nu komt het aan op vindingrijkheid.

Wij vinden ons zelf behoorlijk vindingrijk met onze hobby´s en ik daarnaast met mijn bescheiden vrijwilligerswerk voor de buurvrouw.

Toen we hier aankwamen was het te warm om wat dan ook te ondernemen. Onze dagen waren gevuld met het zoeken naar telkens het koelste plekje in huis. Het enig mogelijke uitje bij zulke temperaturen is: op zoek gaan naar wind en water. Wij, niet echt gecharmeerd van het rondhangen langs de kustlijn, gingen braaf een paar keer enkele uurtjes op het strand zitten. Dat is zeker geen straf, maar het enthousiasme van mensen die speciaal het vliegtuig pakken om een week te liggen bakken begrijp ik niet goed.

Gisteren gingen we wederom eventjes naar het strand. Het zag er mooi uit. Een glinsterende diepblauwe zee. Maar o jee, wat een wind. We zaten daar een kwartier en besloten gelijktijdig dat dit het niet was voor ons. Dus hup, weer met de stoeltjes en het parasolletje naar het autootje, waarachter we allebei een snel plasje deden op de zanderige parkeerplaats. Oude mensen, hè. Het probleem is bekend. Blaasjes als piepkleine waterballonnetjes.

Daarna via de Lidl weer naar huis. En dan voelen we ons voldaan dat we ons uitje weer gehad hebben en kunnen we verder rustig en ongezien ons blijven vermaken in ons dakhuisje. Plugins installeren, rummikubben, enzovoort. Ik lees wat af en ik zie ook wat af via NLZiet en Netflix.

Misschien vraagt een enkele lezer zich af waarom we nog niet op kraambezoek zijn geweest bij de jongste dochter van Ahmad. Dat is omdat de moeder volgens Spaanse veiligheidsvoorschriften eerst twee corona vaccins moet hebben gehad (die ze hier niet geven tijdens de zwangerschap). Als moeder én baby (via de moedermelk) voldoende antistoffen hebben tegen het virus, dan mag er pas bezoek komen. De enigen die de baby nog in hun armen hebben gehouden zijn de vader en de moeder van de pasgeborene. In Spanje is er ook geen kraamzorg. Normaal gesproken (in tijden waarin geen pandemie heerst) wordt de kraamzorg verricht door de oma van de baby of andere familie.

Waarschijnlijk wordt het voor ons in oktober dat we de kleine kunnen gaan bewonderen.