Zoals ik eerder vertelde, werkt Ismael als ingenieur bij de formule 1 races. Dat is een droom die hij al koesterde als jongetje van vijf jaar. Hij speelde niet met autootjes, maar haalde ze uit elkaar. Hij wilde weten hoe een auto in elkaar zat en functioneerde.
Deze week was hij op het circuit van Zandvoort, een mooie gelegenheid voor zijn vader om hem even te gaan zien. Ismael had ons eigenlijk 2 vip-kaarten beloofd voor de races. Wij zagen er wat tegenop om daarvan gebruik te gaan maken, want autoraces hebben niet direct onze belangstelling. Ahmad wilde wel heel graag zijn zoon zien en dan kan het ook leuk zijn om hem bezig te zien met het werk van zijn dromen.

Maar de dag ervoor kregen we te horen dat het ‘Isma’ niet gelukt was de kaarten voor ons te bemachtigen. Het speet hem heel erg. Wij vonden het niet zo erg. Wel konden we hem afhalen bij het circuit, als hij klaar zou zijn met zijn werk daar, rond 19 of 20 uur. Ik reserveerde alvast een tafeltje in een Thai restaurant in Zandvoort.
We besloten in de middag al naar Zandvoort te rijden. Dan kon ik Ahmad ook deze badplaats nog laten zien. Rond vijven kwamen we daar aan en uiteraard wemelde het van de toeristen. Bovendien was een deel van het centrum afgezet voor parkerende auto’s, omdat er in de avond een straatfeest gevierd zou worden. Hier en daar werden podia opgezet waarop dj’s zich zouden gaan uitleven.
Na een sapje op een terras wandelden we wat door Zandvoort en lieten ons verrassen door straatjes met originele huisjes van zeker een eeuw oud met goed onderhouden bloemengeveltjes. Ik mag dat zo graag zien! Je kon je daar voorstellen hoe je Zandvoort kan beleven buiten het badseizoen. Het deed me aan het Scheveningen van de 50er jaren denken, waar ik vroeger logeerde bij mijn oma: kijkend vanuit mijn oma’s raam zag ik de paard-en-wagens langs komen over de keien, waarop de nettenboetsters zaten, toen nog gehuld in klederdracht……
Vanuit de rustige zijstraatjes liepen we via het station naar de boulevard, waar we vanaf een bankje staarden naar de zon in de zee en de drukte op het strand beneden ons.
Toen was het tijd om naar het circuit te karren. Uiteraard mochten we er niet in bij de ingang, ook al waren de races voorbij. Daarom wachtte ik een eindje verderop bij een TinQ, waar ik altijd graag mag tanken.
Weer terug in het dorp, was parkeren niet eenvoudig, mede vanwege de feestavond aldaar, maar uiteindelijk vond ik, inmiddels zwetend, een plekje.
Het eten bij de Thai was heerlijk! Ik ben niet snel blij met restaurant-eten, maar dit was een heel fijne keuken met smaak. We werden geweldig bediend. Ik werd helemaal kalm van de boedha’s en de lotusbloemen en toen de  serveersters diep boog voor mij ten afscheid, voelde het voor mij heel natuurlijk om nog dieper te buigen.
Na het eten wild Ismael niet met ons gaan dansen in het dorp. Hij was moe, want hij werkt 12 uur per dag minstens. Wel gingen we voor hem zonder succes op zoek naar een winkel of tankstation waar nog bier te koop zou zijn. Dat wilde hij delen met zijn ‘compañeros’ van het werk. Het adres waar hij logeerde in Zandvoort bleek geen hotel te zijn maar een huis en het was niet ver lopen. En zo namen we al om een uur of 22.30 afscheid. Het was leuk voor Ahmad om zijn zoon even te kunnen zien. Volgende week werkt hij op kantoor in zijn woonplaats Oxford. Daarna gaat hij een week naar Boedapest, waar hij wel VIP-kaarten zal kunnen regelen. Daar gaat hij zijn twee zussen blij mee maken.
In november gaat hij een maand naar Brazilië. Een jongensdroom is uitgekomen. Hij doet zijn werk met veel plezier en wil dit nog minstens vijf jaar blijven doen. Hij mist echter Sevilla. Hij hoopt dat hij binnen afzienbare tijd kantoor zal mogen houden in Sevilla in plaats van Oxford!