Dat heb je ervan als je zo vaak je naam hebt veranderd. Zowel voornaam als achternaam. Een totale verwarring wat betreft waarin hem je identiteit zit. In ieder geval zit deze bij mij niet in hoe ik heet. Ook niet in ‘waar ik vandaan kom’. Na zoveel verhuizingen.
Ik voel me onderhand een ‘Shabnam’. Zo ziet Ahmad mij ook. Als Shabnam ben ik met mijn kinderen vanuit Utrecht naar Den Haag gevlucht. In Den Haag ben ik pas langzaam echt ‘mezelf’ geworden en in Den Haag voel ik me thuis vanaf het moment dat ik daar kwam te wonen.
Sorry vader, ….eigenlijk ben ik nu een Shabnam. Die naam voelt voor mij als gegoten, ook al heeft een ex, die niet goed voor mij was, deze naam ooit bedacht. Deze naam vertegenwoordigd mijn hele strijd in dit ‘leven van luctor et emergo’. Maar voor jou (vader) zal ik Monique blijven, omdat de tijd dat je van mijn moeder weg ging (64 jaar geleden) voor ons daarna is stil blijven staan. En ook voor mijn lieve familie Theunissen blijf ik Monique, de naam waaronder mijn vader mij heeft laten dopen (jawel!). O ja, en voor de mensen die mij nog hebben gekend als Monique blijf ik Monique.