Gisteren zag ik even iets op tv over internet, dat steeds meer onze manier van omgaan met de wereld gaat beheersen. Er werden diverse mensen geïnterviewd en de meesten moesten bekennen vele uren per dag door te brengen op internet. Een schrijver en publicist gaf zelfs ruiterlijk toe dat hij verslaafd was en dat hij zodra hij een laptop, tablet of Iphone in de buurt had, hij daar eigenlijk niet kon afblijven. Zelfs met vrouw en kinderen aan tafel zou hij naar zijn opengeklapte laptopje zitten staren tot ergernis van de gezinsleden.
Nederland is het grootste twitterland, leerde ik verder, en dat werd mooi geïllustreerd door een overzicht van de wereldkaart waarop het aantal twitteraars weergegeven werd door lichtjes. In Engeland en Nederland straalden beduidend meer lichtjes dan in andere landen in de wereld. De twitteraar met de meeste volgers ooit kwam in beeld, een sympathieke Nederlandse jongeman, die door een spierziekte lange tijd het grootste deel van de dag aan bed gekluisterd was. Nu ging het lichamelijk iets beter met hem, maar nog steeds twitterde hij en in de tijd dat hij min of meer buitenspel stond wat betreft leuke activiteiten die andere jongeren plegen te doen, had hij heel veel gehad aan zijn virtuele deelname aan die activiteiten via twitter.
Een schaatser met ook veel volgelingen vertelde dat hij altijd het idee had gehad dat hij min of meer verplicht was elke dag tweets te sturen om aan de verwachtingen van zijn volgelingen te voldoen. Maar toen hij een tijdlang niets twitterde, merkte hij dat dit maar door een enkeling werd opgemerkt en toen besefte hij dat het dus helemaal niet zo is dat hij verplicht is te twitteren.
Ook 65+ers zouden steeds meer hun amusement zoeken op internet. Een dame vertelde dat zij veel bezig was met haar computer en Iphone, maar vond zichzelf niet verslaafd. Zelfkennis komt niet altijd met de jaren.
Over het voor en tegen van internet kan je discussieren, zoals over alle verworvenheden die ons leven zijn binnen getreden. Sommigen beweren dat men oppervlakkig zou worden door de enorme kwantiteit aan informatie en dat men niet meer de tijd zou nemen om ook eens na te denken over de binnengekomen info. Anderen vinden dat juist helemaal niet en zeggen dat je nu gerichter datgene kan vinden wat je zoekt.
Hoe het ook zij, er is nu internet en bijna iedereen heeft het. Ik ben er heel blij mee. Al moet ik zeggen dat ik me soms afvraag wat ik de hele dag deed toen er nog geen internet was. Gaat het ten koste van mijn sociale contacten? Het is zo gemakkelijk om iemand snel een mail te sturen en zo even te kletsen. Of via facebook of messenger. Gaat dit ten koste van het iemand uitnodigen op de thee of voor een maaltijd onder het genot van een praatje (of andersom). Ik ben behoorlijk lui in het onderhouden van  mijn vriendschappen en ja, misschien is dit dus wel zo. Het is zo gemakkelijk om digitaal contacten te onderhouden, vanuit je eigen huis, met je eigen bakje koffie en je eigen WC. Je hoeft niet naar buiten en hebt dus geen tijdverlies.
Mijn lief en ik hebben ieder ons eigen computerhoekje. En zo kan het zijn dat wij enkele uren met onze ruggen naar elkaar toe zitten in dezelfde ruimte, ieder in onze eigen mundo digital. Hebben we hierdoor minder contact? Nee, hoor. Het is 11.30 uur en tijd voor een kopje koffie. Dan kunnen we even bijpraten en elkaar in de ogen kijken.