Mijn zoontje Imran is geboren op zondag 4 mei 1986 en overleden op donderdag 8 mei 1986.
Hij is gekomen en gegaan zonder een spoor achter te laten. Ik heb niet één fotootje van hem en zelfs geen echo. Het enige wat ik bewaarde waren zijn kleertjes, die hij aan had op het moment dat hij stierf. De imam die hem gewassen heeft moest deze kleertjes vanachter doorknippen, omdat zijn lijfje op het moment van bewassing al verstijfd was. Verder had ik lange tijd nog zijn geboortekaartje van het ziekenhuis in mijn bezit en de kaart met notities van de vroedvrouw, die telkens de toename van mijn gewicht en de bloeddruk noteerde. En een fotootje van een boom met roze bloesem van een kalender, die me altijd eraan herinnerde hoe blij ik was op de dag van zijn geboorte. Het was straland weer met een strak blauwe lucht en het leek of de wereld helderder was dan ooit. Plus een plaatje van smurfen in het bos, waar hij altijd heel aandachtig naar keek als ik hem aan het verschonen was.
Hij leek zelf ook een beetje op een smurfje, met zijn witte mutsje en de grote witte babysokken aan zijn nog dunne beentjes. Hij had geen babygezicht, maar leek bij de geboorte al een klein wijs mannetje. Hij keek zo rustig om zich heen.
Ik kan me herinneren dat ik in het ziekenhuis alsmaar naar hem bleef kijken. Ik kon mijn ogen niet van hem af houden. Misschien is dat maar goed. Zijn gezichtje is in mijn geheugen gegrift.
Op acht mei is hij in zijn slaap overleden. Ik trof hem in de ochtend dood aan in zijn bedje. Het was dat jaar juist hemelvaartsdag. De blauwe lucht betrok al snel en het werd een paar dagen heel koud.