Er is melding gemaakt van sinterklaasdrukte en bezorgers die niet op tijd pakketten zouden kunnen bezorgen. Ik wil daar best begrip voor opbrengen, ook na mijn vervelende ervaring met de sneakers, die nooit bezorgd werden.

Maar nu wacht ik al een tijd op drie pakketten. Twee daarvan zouden al een dikke week klaar liggen bij PostNL en één pakket zou al nog langer klaar liggen bij DHL. Ik word er een beetje bozig van. Als een kind, dat gerekend heeft op een cadeautje en het toch niet krijgt. Ik heb betaald voor de bestelde artikelen, maar ik krijg niks en dat plast me af. Ik kan er sacherijnig over beginnen tegen mij liefste, maar dat helpt natuurlijk niet.

Vandaag heb ik mails gestuurd naar de bedrijven bij wie ik besteld heb, met de ordernummers van de bestellingen, die alle zouden klaarliggen in het sorteercentrum. Wanneer worden deze pakketten bij mij bezorgd??? Grrrrrr.

Vandaag wordt er aangebeld. Het is een jongeman met een pakket. Blij doe ik open, maar het is niet voor mij, maar voor de buren. Natuurlijk wil ik dat wel aanpakken, maar waar blijven mijn pakketten? De jongen weet het ook niet, maar raadt me aan erachteraan te bellen. Ik heb nu gemaild naar de bedrijven. Bellen is lastig als er nergens telefoonnummers vermeld staan. En in gedachten zie ik dan ook een telefoniste die geduldig mijn klacht aanhoort en dan gewoon verder gaat met haar werk.

Qué mundo! In de 70er jaren was het begrip ‘vervreemding’ een modewoord. Maar nu is de vervreemding al zo ver gevorderd dat we zelfs niet meer in de gaten hebben dat we vervreemd zijn van de wereld om ons heen. We betalen met denkbeeldig geld voor spullen, die niet geleverd worden.