En ik kan ervan wakker liggen als ik iemand gekwetst heb of denk te hebben. Dat geldt op allerlei gebied. Natuurlijk heb ik wel eens ruzie met mensen, maar ik moet zeggen dat dit steeds minder wordt en zelfs bijna niet meer voorkomt met het vorderen van mijn leeftijd. Hoe ouder ik word, hoe minder belangrijk het voor mij is om ‘mijn gelijk’ te krijgen. Ik lijd dus een leven met weinig conflicten en mijn huisje is er één van ‘pais en vree en wel tevree’.

Maar tot in de kleinste details kan ik ermee zitten en er soms zelfs onrustig van slapen, als ik de gedachte krijg dat ik iemand misschien (al dan niet onbedoeld) gekwetst heb. Datzelfde geldt ook voor de stukjes die ik schrijf in dit weblog. Ik schrijf in mijn weblog wat ik denk en voel en soms doe ik dat ook met een ironisch tintje, dat mogelijk niet altijd door iedereen begrepen wordt.

Aan de ene kant denk ik: ‘We leven in een land van ‘vrije meningsuiting’ en ieder mag zeggen wat deze denkt en voelt. Dat doe ik in dit weblog. Het is mijn domein, waarin ik mag blijven schrijven, zolang ik jaarlijks de rekening maar betaal aan de webhost. Als ik sterf, zal dit privé-krantje met mij verdwijnen van deze wereld. Ik kan denken: ‘Is een lezer het niet eens met mij of voelt deze zich beledigd, zeg het dan gerust. Men kan reageren op wat ik schrijf of zelf een weblog beginnen’.

Maar zo gemakkelijk ligt het voor mij niet. Ik wil helemaal niet dat iemand zich naar voelt of onbegrepen of miskend of wat dan ook door wat ik schrijf. Maar mocht dat wel zo zijn, zeg het dan alsjeblieft, lezer. Dan kunnen we daarover praten en er allebei van leren. Waar ik moeite mee heb is als eventuele onvrede over wat ik schrijf in de lucht blijft hangen.

Intussen ga ik maar gewoon door met te zijn wie ik ben, want iemand anders ben ik niet. ?

‘Shabnam de pleaser’, at your service.