28 November 2011 Ik had niet gedacht dat dit kon gebeuren. Gisteren verkocht ik een twijfelaar aan een studente. Al enige tijd was ik met haar in onderhandeling over dit bed. Het meisje was heel enthousiast en dolgelukkig dat ze het bed van me kon kopen, want het paste precies in haar studentenkamertje.
Vervolgens kwam het er een tijd niet van dat zij het bed kon komen halen en ik ging twee weekjes met vakantie.
Daar kwam ik erachter dat mijn zoon eigenlijk het bed ook wel graag wilde hebben.
Ik liet de kwestie een tijdje rusten en was bezig met heel andere dingen. Bij terugkomst besefte ik dat ik eigenlijk het bed niet meer wilde verkopen aan het meisje, maar oen die ik ben….ik had het gevoel dat ik het eigenlijk min of meer aan haar beloofd had en daarom dacht ik dat ik nu een verplichting had tegenover haar.
Wijlen mijn moeder, van wie ik nu de spulletjes verkoop, heeft mij altijd geleerd dat belofte schuld maakt. Dat je als je iets belooft dit altijd moet nakomen. Zij was daar heel consequent in en dat heb ik goed in mij opgenomen. Ik haat het om beloftes te breken.
Dus toen het meisje mij een week na thuiskomst van de vakantie in een enthousiaste mail schreef dat ze het bed nu kon komen ophalen, had ik het gevoel dat ik er niet meer onderuit kon. Ik had haar immers gezegd dat ik het bed voor haar zou reserveren.
Ik voelde me geroepen me te houden aan een `belofte`, terwijl de situatie inmiddels veranderd was en er nu maar liefst drie bestemmingen te bedenken waren voor het mooie bed in mijn eigen familie.
Met tegenzin nodigde ik het meisje uit om de volgende dag het bed op te komen halen.
Toevallig moest ik vanwege omstandigheden die dag alleen naar het huis van mijn overleden moeder.
En jawel, zoals afgesproken kwam de studente met haar moeder.
De moeder vond ik op het eerste gezicht niet sympathiek. Ze kwam zelfverzekerd binnenbanjeren.
Met bloedend hart haalde ik mijn moeders eigengemaakte sprei en de andere bedekking van het bed. Met mens tikte het bed vakkundig los. Het was alsof ze mij de kleren van het lijf rukten en ik nu in mijn nakie stond. Met stomme verbazing keek ik naar de demontage van het bed waar mijn lieve nu eveneens overleden broer altijd op geslapen heeft.
Ik zag deze twee wildvreemde kordate vrouwen als een gesmeerd team de elementen van het voor mij hemels geworden bed de trap af sjouwen en vakkundig in hun prima VW espace of weet ik veel wat voor trendy juppenkar laden.
En mijn hart bloedde in stilte. Het was alsof er een kind van me werd weggerukt. Ik had zin om het uit te schreeuwen en te roepen `neeeeee, alsjeblieft, laat het bed hier!!`. Maar in plaats daarvan zat ik zwijgend en intens verdrietig te kijken naar de parmantige activiteit van het niets vermoedende stel.
Het meisje mocht van haar moeder mij de 75 piek overhandigen. Geen geld voor een antiek spijlenbed met bodem en matras.
Ik keek verbaasd naar de vodjes papier die nu in de plaats waren gekomen van dit voor mij zo belangrijk geworden bed, dat ik voor altijd zag verdwijnen.
Ze lieten mij somber en verslagen achter en die nacht sliep ik weer onrustig.
Vandaag ben ik naarstig op zoek gegaan op marktplaats naar een bed dat lijkt op het voor altijd verloren bed. En ik heb er een paar gevonden, bij nader inzien eigenlijk nog mooier dan het `origineel`. Misschien kan ik toch binnenkort een ander bed aankleden met mijn moeders eigengemaakte sprei.