Sinds enige tijd kijk ik op Netflix naar ’the Crown’ tijdens het fietsen. Ik zit nog pas in seizoen 1, het seizoen waarin je de jonge en nog onervaren koningin Elisabeth gespeeld ziet en de markante persoonlijkheid van Churchill. Ik weet nog dat sheikh Nazim, mijn leermeester in het soefisme (moge hij rusten in een eeuwigdurende vrede) heel erg te spreken was over het Engelse koningshuis. En ik begrijp wel waarom.
Wat met name indruk op mij maakte in de serie waren de ‘lessen in de grondwet’, die Elisabeth kreeg als kind. Het verloop van één van die lessen zie je in de serie en ik hoop natuurlijk dat dit enigszins klopt met de werkelijkheid. Zij leert in die les dat de regering er is voor de uitvoering van praktische zaken en deze heeft verantwoording af te leggen aan het volk en daarnaast aan de koning of koningin. De koning(in) is er voor de waardigheid en de ethiek (zij heeft een spirituele rol) en zij dient alleen verantwoording af te leggen aan God. Hoe mooi is dat.
Je ziet in de serie dat Elisabeth elke dag bezocht wordt door de eerste minister (Churchill in het begin). Deze neemt met haar de stukken door die zij heeft kunnen lezen, nadat deze haar zijn gebracht in een rode koffer. Een voorwaarde voor een goede samenwerking tussen koningin en de regering is vertrouwen. En dit woord moest zij tijdens haar ‘opleiding in de grondwet’ onderstrepen in haar schriftje.
Churchill is in de serie een man, die haar in prachtige bewoordingen herhaaldelijk wijst op haar rol als koningin. Het is niet de bedoeling dat zij een mening verkondigt, waar dan ook, en het is niet de bedoeling dat zij haar individualiteit laat zien. Zij vertegenwoordigt niet zichzelf maar de monarchie, een mythisch concept.
Je zou kunnen zeggen: ‘Wat heeft zo een mythisch en bijna sprookjesachtig concept dan voor een waarde?’ In mijn ogen heel veel. Een monarchie in die zin van het woord wordt vertegenwoordigd door iemand, die boven het getouwtrek in de politiek staat. Iemand, die alleen verantwoording aflegt aan een hogere ethiek, iemand die boven de partijen staat en daarin geen enkel belang heeft. Iemand die een voorbeeld is in haar gedrag en werkelijk edel is en edelmoedig. En iemand die een wakend oog houdt op het al dan niet ethisch handelen van de regering. Dat heeft waarde en dat is in mijn ogen de zin van een monarchie.
Gaan de koning en de koning zich te veel gedragen als mensen zoals ieder ander en verliezen zij daarmee hun waardigheid of gedragen zij zich zelfs minderwaardig, zoals helaas nu in veel koninkrijken gebeurt, dan verliest het concept monarchie zijn betekenis en is het een loze maskerade gespeeld door mensen die de adellijke titel niet verdienen. Zij kunnen dan gezien worden als dure klaplopers, levend op kosten van de werkende bevolking. Als het concept van God of een Hogere Macht als referentie voor het handelen van een vorst wegvalt en deze vorst zich alleen bedient van een eigen wereldse mening over dingen, dan is het hele concept van een monarchie een zinloos leeg omhulsel geworden.
“Moge hij rusten in een eeuwigdurende vrede”
Mag ik vragen waarom volgelingen van de Islam, tot vervelens toe, telkens als de naam van de profeet Mohammed of een ander overleden maar vereerd persoon opduikt, dit soort toevoegingen (veelal tussen haakjes) hanteren?
Twijfelen zij aan de rust en vrede van die persoon en, zo ja, waarom?
Het is een soort eerbetoon aan een dergelijke heilige. Sommigen zeggen zelfs dat je het niet achterwege mag laten. Ik ben daar zelf niet zo strikt in. Maar in dit geval deed ik het wel voor sheikh Nazim. Ik doe het vooral bij overleden personen, of ze nu heilig zijn of niet. Gun iedereen een eeuwige vrede na zijn dood. Niemand weet hoe het daar is. Sommigen zeggen dat de dode is als een drenkeling, die vraagt om de zegen van onze gebeden voor zijn zielenheil. Eenmaal gestorven kan de overledene niets meer veranderen of goed maken aan zijn daden.
Ik kan me best voorstellen dat het ergerlijk kan overkomen, het p.b.o.h. en dergelijke, telkens na het uitspreken of schrijven van de naam van een heilige of profeet. Sorry daarvoor…
Vergelijkbaar (wat mij betreft): wanneer een bekend persoon dood gaat voelen veel mensen op FaceBook zich geroepen dit te melden en er RIP bij te zetten.
Dan zenk ik ook: goh, dát zal X nou echt helpen om zich lekker te gaan voelen in het hiernamaals!
Willen ze alleen zeggen: X is dood? ok – zeg dát dan! en vraag je tegelijk af hoe zinvol dát is in een reeks van X is dood X is dood X is dood (en o ja, het was ook al in het journaal en staat op NOS.nl).
Ik begreep Theo’s ergernis – ik deel die. Maar (en daarom schrijf ik dit): het komt zo veel voor.
Waaraan ik dan maar de vraag toevoeg: is er iemand die er wél iets aan ontleent? die denkt ‘goh, wat fijn dat de dode door jóu (en al die FaceBookers) een mooi hiernamaals wordt toegewenst’?
Overigens ben ik ervan overtuigd dat jij het goed bedoelt!!
Ja, ik bedoel het goed?. Ik heb heel veel liefde en respect voor sheikh Nazim aan wie ik veel te danken heb en van wie ik veel geleerd heb. Ik vind het ook erg jammer dat hij er niet meer is, maar ik snap wel dat hij oud was en dat hij meer dan genoeg had gedaan in zijn leven en dat rust, waar dan ook, welverdiend is voor hem. Tja, en facebookfelicitaties en -wensen of twitterwensen zeggen mij ook niks, zeker als ze heel algemeen gesteld worden. Ik zit ook al tijden niet meer op facebook. Ik wilde met ‘mijn RIP’ de lezer ook laten weten dat sheikh Nazim niet meer onder ons is op deze wereld. Of een ander wat ontleent aan mijn wensen voor sheikh Nazim betwijfel ik ?.
Je moet toch eens stoppen met je te verontschuldigen. Nergens voor nodig!
Blijf gewoon staan achter de opvattingen die voor jou een bepaalde waarde hebben.
Het is mijn ergernis en blijkbaar ook van de zeer gewaardeerde Jeanne, maar van schuld jouwerzijds is geen sprake.
The Crown heb ik al helemaal genoten. Kostuumdrama’s kun je best overlaten aan die gebrexiteerde britten. Jouw hierop volgende beschouwing van koningshuizen, op basis van mystiek en ethiek, vind ik, zo niet origineel, toch heel verrassend.
Onze eigen koninklijke schatteboutjes hebben weinig op met deze filosofische benadering. Zij zijn, ondanks het jaarlijkse “Zo waarlijk helpe ons God Almachtig!” toch meer van ping kassa! Begrijp me niet verkeerd hoor; ik hou van ze en in onze kneuterige democratie zijn ze de alfa en de omega, maar toch zijn er momenten waarop mijn bekkenbodemspieren het zwaar te verduren hebben. ?
Ik houd niet van ze en van mij mogen ze hun ontslag nemen. Maar dat zullen ze nooit zelf doen.
Ik durf niet te zeggen dat wij het nog meemaken, maar dat het gebeuren zal is onvermijdelijk.