Gisteren zag ik de laatste uitzending van ‘het mooiste meisje van de klas’. De hoofdpersoon uit deze aflevering had, net als ik, een kindje verloren. Maar dit kindje, een meisje, was in haar buik overleden, helemaal aan het einde van de zwangerschap. Hoewel het kleine meisje niet meer levend op deze wereld was gekomen, hadden zij haar toch kleertjes aangetrokken en een fotoreportage van het doodgeboren engeltje gemaakt. O.a. in de armen van haar grote broer. Dit vormde een mooie herinnering voor later. In de woonkamer van dit gezin was een soort altaartje gemaakt er ere van hun doodgeboren kindje. Daarop stond een urn en wat fotootjes en een kaarsje. Zij nam op die manier nog steeds een centrale plaats in in dit gezin.
Haar moeder, die moest huilen toen ze vertelde over het voortijdig afgebroken leven van haar kindje, zei onder meer dat het voor haar heel belangrijk was om een plek te hebben waar ze haar kindje kon herdenken.
Toen ik dit hoorde liepen de tranen over mijn wangen en zat ik hardop te snikken. Ik kon dat gerust even doen, want ik was op dat moment alleen ;-). Ik besefte weer eens ten volle dat ik helemaal geen plek meer had om mijn Imran te herdenken.
Ik keek naar zijn tekening, die tegenover mijn laptop aan de muur hangt en besefte dat dit het enige was wat ik nog had van hem. WANT IK HEB ZIJN GRAFJE NIET VERLENGD IN MEI 1986.
Het idee dat zijn grafje dan wellicht al geruimd is en dat zijn lieve kleine tere botjes nu misschien wel liggen in een massagraf tezamen met overblijfselen van mensen van allerlei allooi gaf me een ellendig gevoel. Dat het simpele grafje (zonder monumentje), waar ik altijd tot rust kwam er nu niet meer is maakte me zo intens verdrietig. Het knaagde al langer, maar de wanhoop over een onherroepelijk niet omkeerbare foute beslissing werd verder aangewakkerd door de woorden van dit mooiste meisje van de klas. Imran verdient op zijn minst een plekje om herinnerd te worden. Een grafje waar hij rustig kan blijven liggen, wat het ook mag kosten.

Vandaag grijpt de wanhoop over het geruimde graf me opnieuw naar de keel. Ahmad is naar de dokter, dus ik kan weer even flink huilen. Maar dan krijg ik een idee. Ik bel de begraafplaats in Utrecht en vraag of zijn grafje al geruimd is.
De dame van het kantoor vertelt me dat dit niet zo is! Zijn grafje is er nog. En bovendien, vertelt zij, worden graven nooit geruimd. Wat in de grond zit blijft daarin en wordt nooit weggehaald. Hooguit wordt de plek van een graf opnieuw gegeven aan een ander. Maar dit is nog niet gebeurd met het grafje van Imran. Ik kan het op mijn naam laten zetten (stond eerst nog op de naam van mijn ex) en ik kan het alsnog verlengen met ingang van mei 2016.
Ik ben zo opgelucht. Ik moet weer huilen, maar dit keer van opluchting en blijdschap. Mijn lieve Imrantje. Zo lang ik leef wil ik je grafje behouden en eren. Ik weet nu hoe belangrijk dit voor me is.