Vandaag gingen we op bezoek bij de ouders van de vriendin van mijn jongste zoon, de andere opa en oma van Noëlle. Heel lieve mensen. Zij zijn hier twee weken met vakantie en zitten in een mooi huurhuisje 60 km hiervandaan. Heel afgelegen maar ook heel mooi gesitueerd in de bergen, in de buurt van Cómpeta, een schitterende streek. We hebben niets anders gedaan dan met elkaar gepraat, wat heel fijn was en openhartig.

Daarna reden Ahmad en ik weer terug en deden we onderweg nog even boodschappen bij de Little. Daar overviel me een intens gevoel van verlatenheid toen we in de rij stonden bij de kassa.
De vrolijkheid die al mijn verdriet gewoonlijk als een troostlaag pleegt te bedekken leek ineens mijlenver weg. Totaal onbereikbaar. Ik keek, zoekend naar enige referentie, om me heen naar de andere mensen die bezig waren met hun boodschappen of stonden te wachten in de rij aan de diverse kassa’s. Zag alleen maar de weerloosheid van ons mensen. Wij met zijn allen in die winkel, wij mensen die moeten eten en drinken om in leven te blijven. Iedereen die daar bijeen was, elk met zijn eigen sores en misschien wel groot verdriet. Ik keek onopgemerkt naar de uitdrukking van een ieder, zo bezig met zijn huis tuin en keukending, maar ieder ook in zijn eigen wereld, met zijn eigen angsten en twijfels. En het ontroerde me zo. Ik kon wel huilen en moest mezelf vermannen om niet daadwerkelijk tranen te laten vloeien. Het bezig zijn met de boodschappen en het rijden met de kar gaf me al snel weer de afleiding om dit moment van zwakte achter me te laten.
Thuisgekomen had ik heel veel berichtjes. Van mijn kinderen, van een vriend(in). Dat deed mij zo goed en weer moest ik bijna huilen. Ik wilde dit sentiment niet laten zien en snufte wat in een zakdoek onder het mom van verkoudheid. Ik schaam voor deze malligheid voor Ahmad. Hoe kan ik een ander uitleggen wat ik voel. We zijn allemaal alleen en soms raken we elkaar even aan en herkennen we iets in elkaar en dat voelt dan zo goed. Want we zijn toch mensen die af en toe mee willen voelen met andere mensen. Dan is het net of je toch wat kan delen en dat is zo mooi. Daar moet ik weer van huilen.
Wat een huilebalk, zeg. Morgen weer een nieuwe dag.