Terwijl op veel plaatsen mensen nu al zitten bij kaarsjes en kerstlampjes hebben wij hier nog een stralend zonnetje aan de hemel tot 18.08. Het is hier te licht voor kerstmis! Bovendien was de ´noche buena´ hier gisteren en wordt kerst niet vandaag gevierd, zoals in Nederland en andere Noord-Europese landen. Toch had ik vandaag een raar gevoel, alsof ik iets miste. ´Heb jij dat ook?´ vraag ik aan degene die me 24/7 gezelschap houdt. ´Dat je het gevoel hebt dat je iets mist?´ ´Een soort onbestemd verlangen,´ antwoordt hij. Hij heeft me begrepen en hij voelt het ook.
Gek dat je dat gevoel op elke willekeurige andere dag niet hebt. Dan doe je gewoon je ding en vraag je je niets af. Maar op zo een dag als vandaag bekruipt me het gevoel of ik niet uitgenodigd ben op een feestje dat voor ieder ander vanzelfsprekend is. Men zegt weleens dat met kerstmis niemand alleen mag zijn. Dat is een soort druk die door de maatschappij wordt opgelegd. En die is, hoe ver we ook hier van alles af zitten, voelbaar. Zoals zoveel andere soorten druk voelbaar zijn.
We lachen er maar een beetje om en gaan dan verder met het ritme van de dag. We hebben net heerlijk gegeten in het zonnetje op ons terrasje en gaan daarna een spelletje rummikub spelen (ook in de zon) zoals we gewend zijn. En nu zit ik hier te typen en besef hoe geconditioneerd de mens is en hoe beïnvloedbaar.
Toevallig ben ik het boek ´Borderline Times´ van Dirk de Wachter aan het lezen. Ik herken veel in wat deze psychiater aankaart in zijn boek en ook in zijn interviews. Maar hij legt wel erg de nadruk op verlatingsangst als oorzaak van veel psychische problematiek. Ik denk dat de mens meerdere kanten heeft en meerdere behoeften dan enkel nabijheid van anderen, hoe belangrijk ook. Maar dat het belangrijk is naar een ander om te zien en naar een ander te luisteren, zodat deze daarvoor niet tegen betaling naar een psychiater hoeft te gaan, dat ben ik helemaal met hem eens. Ook dat je als hulpverlener de ander niet moet zien als een ´ocherm, stumper, ik weet het beter´, maar als iemand die ´als uit de hemel gezonden is´ en respect verdient. De ander die je alleen maar kan helpen door te luisteren, omdat hij zelf zijn eigen antwoorden zal weten te bedenken, al pratende. Je kan slechts oor en trooster zijn. Ook dat niet alles leuk hoeft te zijn, dat je niet altijd gelukkig kan zijn en dat je niet alleen maar hoeft te ´genieten´ en te streven naar succes. Dat nabijheid van de ander belangrijker is. Een glimlach of een ander bemoedigend gebaar. Het zijn kleine dingen die ertoe doen en die energie en kracht geven.
Ook lees en hoor ik uit, verschillende bronnen puttend, dat meerdere psychologen en filosofen benadrukken dat je meer kan leren door het lezen of bekijken van fictie dan door het doorspitten van verhandelingen over bepaalde thema´s. Dat is precies datgene waarachter ik ook steeds meer ben gekomen de afgelopen jaren. En het is de reden waarom ik zo gek ben geworden op lezen en series kijken (hoe onzinnig de verhalen soms ook zijn). Het is psychologisch mateloos interessant om je op die manier in te leven in de levens van imaginaire personen, hun karakters, de keuzes die ze maken en de gevolgen daarvan.
Het boek van De Wachter is een theoretische verhandeling en zeker wel interessant, maar ik kies er nu voor om nog wat boeken te gaan zoeken in de online bibliotheek. Fictie om lekker in te verdwijnen. Het is steeds weer een gezoek naar een voor mij boeiend boek.
Heb een fijne liefdevolle kerst, alleen of met anderen. ?