Toen ik laatst in de trein zat en alle mij bekende mensen die nu overleden zijn in mijn gedachten kwamen was er één bij die ik hier wil noemen, mijn studiemaatje Gaby.
Ik werkte bij Stichting MOOI, toen nog Escamp Perspectief geheten en daar had ik een lieve collega, Gaby. Net als ik had was zij afgestudeerd psychologe en daarnaast had zij bovendien nog de PABO afgerond. Zoals ik al eerder wel eens vertelde was ons werk als trajectbegeleider onzeker. Elk jaar moesten wij offreren bij de gemeente en dan was het steeds maar de vraag welke projecten ons gegund zouden worden. Aan het schrijven van die offertes moesten we zelf telkens een bijdrage leveren naast ons gewone werk en elk jaar was het opnieuw spannend wie van de collega’s er nu weer “uit zouden vliegen”. Het was immers toen nog “last in first out”, wat later weer werd veranderd in een ander systeem waarbij ook het “afspiegelingsprincipe naar leeftijd” ging gelden. Ik als pechvogel moest een keer bijna vertrekken, toen ik nog maar kort in dienst was en het “last in first out principe” nog helemaal van kracht was. Als trajectbegeleider stond ik dus bijna op straat, maar ik mocht binnen de stichting solliciteren naar de functie van algemeen maatschappelijk werker. Tot mijn verbazing wilden ze daar niet eens met me in gesprek gaan, omdat ik geen maatschappelijk werk diploma had. Als uitleg werd gegeven dat ik het werk niet kon doen omdat het dan net zoiets zou zijn als rijden zonder rijbewijs. Maar ik heb mijn vrachtwagenrijbewijs (doktoraal psychologie), zei ik toen nog, dan mag ik toch wel rijden in een personenauto? Nee, dat zou dus niet kunnen. Gelukkig bleek later dat ik alsnog niet weg hoefde als trajectbegeleider bij het projectenbureau, omdat ik bij nadere berekening nog net “in” bleek te zijn en niet “out”. Ik kon blijven werken en kreeg bovendien mijn vaste contract. Dat was fijn, maar toch hield ik er een klein katertje aan over, omdat ik bij al het gekissebis om werk of geen werk ineens een kijkje kreeg in de ware aard van een hoop mensen om mij heen in het werkveld, hetgeen ik liever niet zo helder had gezien.
Iets dergelijks overkwam mijn collega Gaby. Op een goed moment moest zij ook weg bij het projectenbureau en werd zij overgeplaatst naar de afdeling ouderenwerk, hetgeen zij gelukkig wel leuk vond om te doen. Maar toen het daar ook minder werd door reorganisatie moest ze weer terug naar ons projectenbureau, dat op dat moment  juist een ongekende uitbreiding kreeg. Het was een op en neergaande beweging. Soms werden er een vijftal mensen tegelijk aangenomen en dan werden er weer een aantal ontslagen. Ik heb heel wat mensen zien komen en gaan. Gaby kwam dus terug, maar ook zij hield net als ik een wat bittere nasmaak over aan het gesol met personeel.
Toen de kans zich voordeed om een studie aan te pakken naast het werk, voor de helft betaald door de werkgever besloten Gaby en ik om de studie Maatschappelijk Werk en Dienstverlening te gaan doen aan de Haagse Hogeschool. Dit om onze kansen om binnen de stichting te blijven werken te verhogen. We konden deze studie in twee jaar afronden met een vrijstelling voor de eerste twee jaar. Konden direct in deeltijd instromen in het derde jaar. Tijdens die studie, te midden van jonge studentjes, maar ook wel mensen van wat oudere leeftijd uit het werkveld hebben Gaby en ik elkaar goed leren kennen en heel fijn samengewerkt. We zijn afgestudeerd op een onderzoek dat we samen hebben uitgevoerd en beschreven. We waren net een goedgeöliede machine. Hadden weinig woorden nodig. Ieder had zijn specialisme. Ik kon snel formuleren en Gaby tikte het hele door mij gedikteerde verhaal er snel in. Haar man zorgde voor een mooie powerpointpresentatie en lay out van het werkstuk. Gaby had soms de neiging nerveus te zijn voor tentamens of voor ons onderzoek, maar ik wist haar altijd gerust te stellen en op te vrolijken. Ik mocht haar echt heel graag. Ze had een zacht karakter en was bij tijd en wijle heel humoristisch. We slaagden allebei cum laude.
Terwijl ik zo in de trein naar de regen tegen het raam zat te staren bedacht ik me hoe betrekkelijk de dingen toch zijn. Ik heb geen bal gehad aan de studie die ik met behoorlijke tegenzin heb gedaan. Toen het moment kwam dat ik werd ontslagen in 2011 was er een vacaturestop binnen de gehele stichting en natuurlijk was er toen juist ook geen vacature bij het algemeen maatschappelijk werk. Ik heb die hele studie dus voor nop gedaan.
Het geval van Gaby is oneindig veel triester. Gaby was een stuk jonger dan ik. Zij had een gelukkig leven met haar man, want zij hadden een heel goed huwelijk, maar ze had ook een heel groot verdriet. Zij kon geen kinderen krijgen. Ze vertelde me eerlijk dat het bijna een obsessie was voor haar, zo dolgraag wilde zij een kind. Ze had wel een aantal miskramen gehad, wat natuurlijk heel verdrietig is. Het leek erop of een kindje niet in haar baarmoeder kon blijven om daar verder te groeien.
Uiteindelijk accepteerden zij en haar man het feit dat ze nooit kinderen van zichzelf zouden krijgen en besloten zij zich aan te melden als adoptieouder. Ze adopteerden twee kinderen, een broertje en zusje. De procedure duurde ontzettend lang en zij moesten heel lang wachten tot zij eindelijk “hun” kinderen konden gaan halen. Daarvoor hielden zij al langere tijd een website bij, waarin zij het hele proces beschreven. Zij waren van plan hiermee ook door te gaan, als de kinderen eenmaal zouden zijn gearriveerd in hun leven.
In januari 2010 reisden ze af om hun kinderen op te halen. Ze hebben slechts een paar uur kunnen genieten van hun twee schatten. Ze gingen naar hun hotel, waar de kinderen nog heerlijk gezommen hebben in het erbij behorende zwembad. Daarna was de aardbeving en werd er aanvankelijk niets meer vernomen van Gaby, Gosse, Wilaire en Erline. En paar dagen later zijn hun stoffelijke resten gevonden onder het puin van wat eerst een hotel was. Ze waren dichtbij elkaar op het moment van overlijden.
Als ik dit voor mezelf opschrijf, krijg ik tranen in mijn ogen. Hoe is het mogelijk dat zoiets gebeurt? De blijdschap van deze mensen die zo kort heeft mogen duren. De kamertjes van de kinderen waren al helemaal ingericht in hun huis in Nederland en hun speelgoed lag al klaar. Gaby was enig kind. Wat een verdriet voor haar ouders en verdere familie en de familie van Gosse.
En aangaande wat Gaby heeft gehad aan haar studie maatschappelijk werk…Zij heeft er een aanstelling als docent psychologie aan de Haagse Hogeschool aan overgehouden. Of zij dat werk leuk vond weet ik niet, want die vraag heeft zij nooit beantwoord, toen ik dat haar vroeg. Zij was in die jaren vol van haar adoptieplannen en dat was ook hetgeen haar en Gosse het meeste bezig hield.
Later, in 2011, toen ik ontslagen was bij MOOI, kreeg ik ook een uitnodiging om te komen solliciteren naar de functie docent psychologie aan de HHS. De dag dat ik moest komen werd ik gebeld waar ik bleef. Toen bleek dat ik hun uitnodigingsmail per ongeluk had verwijderd, omdat ik dacht dat het spam was. Mijn kans op die baan was dus ook verkeken, maar dat vind ik achteraf gezien niet erg. Het zou me te veel en te pijnlijk aan mijn maatje Gaby herinneren. Ik wil het liefst geen voet meer zetten in die Haagse Hogeschool.
http://www.forhaiti.com/index.php/nl/gosse-en-gaby.html