Gisteren maakten we weer een reis met de door ons veel gebruikte Blokker NS dagkaarten met daarbij een toeslag 2e naar 1e klas. We waren op weg naar Heerlen, naar mijn vader. Het weer was niet al te vrolijk. Grijs en winderig met flinke regenbuien, die tegen de treinruit kletterden. Daar zaten we dan met onze MP3’s in de oren en met ieder onze eigen gedachten. Die van mij waren nogal somber. Ik zag alle mensen voor me die in mijn leven waren geweest en nu overleden waren.  Er kwamen levendige herinneringen in me naar boven van dingen die ik met hen meemaakte en de gevoelens daarbij.

En ik dacht aan mijn vader, die nu 93 jaar is. Hoe lang zal hij nog leven en zal ik nog vaker dan vandaag naar hem toe kunnen reizen? Ik ga niet zo vaak. Misschien maar eens in het halve of zelfs hele jaar. Dat is lange tijd voor het opzoeken van een echtpaar van 93 repectievelijk 80 jaar, mijn vader en Els, zijn mooie vriendin.
Ik probeerde de sombere gedachten van me af te schudden. Niets is eeuwig, Shabnam, geniet nu gewoon van deze dag……
We werden liefdevol ontvangen in de flat, die mijn vader nu huurt. Volgens hem van alle plaatsen die hij ooit bewoond heeft het meest knusse en prettige stekkie om te verblijven ooit. Hij had ooit een bungalow in Simpelveld, maar kon daar niet aarden, want hij kijkt graag naar mensen, al is hij een einzelgänger.
Omdat ik toch steeds meer het gevoel kreeg dat het best kon zijn dat ik mijn vader niet meer zou zien, heb ik een aantal foto’s genomen. Na het maken van de foto van mijn vader en Els moest ik even huilen. Toen mijn vader me aanraakte merkte ik dat hij beefde. Hij is niet meer zo sterk als vroeger.
 
Mijn vader is een geboren katholiek. Maar toen hij scheidde van mijn moeder is hij uit de kerk gezet. Hij kon wel in de kerk blijven, maar dan moest hij verder celibatair leven. Hij was stoen 35 jaar. “Mag ik dan ook geen bloemetjes plukken langs de weg?” had hij aan de pater gevraagd en het antwoord luidde: nee. “Mag ik ook geen privétuintje meer aanleggen?” was zijn volgende vraag en ook dit werd ontkennend beantwoord. Sindsdien heeft mijn vader niets meer te maken gehad met de katholieke kerk, maar wel nog twee vrouwen bemind, van wie de laatste zijn huidige Els is.
 
Gevraagd of hij gelooft in God, zegt hij dat hij wel gelooft in een Opperwezen, maar dat hij niet weet of dat God is. In een leven na de dood gelooft hij niet. Dat Petrus aan de hemelpoort zou staan om te kijken wie van ons binnen mag komen in de hemel is volgens mijn vader een sprookje dat ze hem en andere kinderen vroeger hebben wijsgemaakt. Maar voor mij blijft het de vraag hoe hij dan toch in staat is geweest zo een prachtig devoot beeldje te snijden uit hout. Met als gereedschap alleen een zakmes, toen hij in krijgsgevangenschap zat. Ik dacht dat het een soort monnik was, want de gestalte doet me eniigszins mannelijk aan, maar het moet moeder Maria voorstellen. Ik vind het een prachtig beeldje.
 
Ik wilde zo graag praten met mijn vader en hij, denk ik, ook met mij. Maar we kregen de kans niet. Els is een schat van een vrouw en zij is ook degene die het herwonnen contact tussen mij en mijn vader altijd heeft aangemoedigd. Maar zij praat graag en mijn vader is dan te bescheiden om zich daartussen te mengen. Af en toe begon hij wel iets te vertellen en daar ben ik zo dol op. Over zijn familie, de Theunissens, waarnaar ooit een familielid een geneologisch onderzoek heeft gedaan. Hij blijkt nu de oudste Theunissen te zijn die ooit geleefd heeft. Ik had zo graag nog meer verhalen gehoord, maar daarvoor moet hij echt de kans krijgen. Anders komt het er niet van.