Mensen,
passanten in dit leven.
Ieder zijn eigen weg te gaan.
We raken elkaar even aan
en voelen ons verbonden.
Soms dichtbij maar niet nabij.
Verwachtingen niet uitgekomen,
gevoelens niet uitgesproken.
Ontoereikend is de taal
om werelden uit te drukken.
Allah,
altijd nabij,
nooit ver weg,
eeuwig.
Help ons.
Lieve mama,
Wat schrijf je toch mooi en puur. Erg leuk om te lezen. Voor mij ben je zeker een schrijfster;-)
Kus, Leila