Een tijdje heb ik er nu last van. Enige pijn onderin mijn linkerborst bij het aan- en uitdoen van mijn BH. Ik heb er niet veel aandacht aan gegeven. Dacht dat het misschien spierpijn was van het sporten of iets dergelijks. Gisteren begon ik het een beetje raar te vinden. Als het spierpijn zou zijn, waarom zou ik die dan voelen onderaan één borst en niet anderaan de andere..
Gisteren was ik  met Ahmad een DVD aan het kijken, “Mar adentro”. Ging over een man die als jongeman zijn nekwervel had gebroken bij een noodlottige duik in zee en sindsdien verlamd was vanaf zijn hoofd. Een waar gebeurd verhaal, dat zich afspeelde in Spanje, waar euthanasie verboden is bij de wet. Na 26 jaar in bed gelegen te hebben, overigens heel liefdevol verzorgd door zijn familie, doet hij een verzoek tot euthanasie bij de rechter. Hij kan zichzelf niet “helpen”, maar heeft daarvoor de hulp nodig van een ander. Hij krijgt van rechtswege niet wat hij wil, maar uiteindelijk is er toch iemand die hem wil helpen en er is geen bewijs wie dat gedaan kan hebben. Een mooie film en goed gespeeld door Javier Bardem.
Ik weet niet waarom, maar tijdens het kijken naar deze film ging ik ineens even voelen aan mijn linkerborst of daar misschien iets raars te ontdekken viel. En jawel, ik stuitte op een heel duidelijk en pijnlijk knobbeltje. Ik keek Ahmad verschrikt aan en we zetten de film even stil. Tja, wat kon dit betekenen? Ik besloot vandaag bij de eerste gelegenheid een afspraak te maken met de dokter en vervolgens gingen we de film verder kijken.
Na afloop van de film voelde ik enige verleiding om op het internet te gaan speuren naar knobbeltjes in borsten, maar gelukkig kon ik me beheersen en het was bovendien al laat. We gingen slapen en ik heb heerlijk geslapen zonder er verder aan te denken.
Vanmorgen belde ik om 8.00 uur toch wel met een kloppend hart de assistente en gelukkig kon ik om 10.30 terecht bij een vervanger van mijn huisarts. Die voelde aan het bobbeltje en checkte meteen de rest van mijn borsten. Hij kon niet zeggen wat het was. Gelukkig heeft hij snel een afspraak gemaakt voor mij bij de mamma-poli (klinkt zo gezellig) voor woensdagochtend a.s. Ze gaan een foto maken en een stukje van het weefsel weghalen d.m.v. een prikje.
Hij gaf me een pak papier mee met daarop o.a. informatie over borsten en wat je daar allemaal aan kunt hebben. Hij ried me af dat allemaal door te lezen. “Dat wil ik ook niet gaan doen”, heb ik gezegd. Wat het ook mag zijn, ik kan het toch niet veranderen en ik laat de diagnose en wat er verder moet gebeuren geheel over aan de doktoren. Dat vond hij verstandig. Toen ik naar huis fietste besefte ik weer eens mijn eigen nietigheid. We kunnen nog zoveel plannen maken, maar ons lot ligt toch echt in handen van Allah (of het lot cq toeval, hoe men het maar noemen wil).
Ik heb net maar vast een flink aantal bloesjes gestreken voor de heren en heb het huis gestofzuigd en gedweild. Mocht ik naar het ziekenhuis moeten verdwijnen, dan laat ik ze graag “verzorgd en schoon” achter. Natuurlijk hoop ik dat het meevalt, maar ik besef dat ik net zo goed als iedereen toch ergens aan moet bezwijken. Ik hoop dat ik dat kan doen met een opgewekt gezicht, net als de verlamde man in die film.