Wat ik niet had verwacht gebeurde: we beleefden een voor Nederlandse maatstaven ijskoude bruiloft in Andalusië. Hoe kan dat? In Nederland is het momenteel in de nacht even fris als in Sevilla, maar als men in Nederland een feestzaal huurt, dan is deze verwarmd, zodat de gasten al snel na enige drankjes het behoorlijk warm krijgen.
Wat wij meemaakten gisteren was anders. De bruiloft zou dus pas beginnen om 18.00 uur met een ceremonie in de kerk. Als men hier in de katholieke kerk trouwt, dan hoeft men niet ook nog eens voor het stadhuis te trouwen. Het huwelijk wordt door de kerk geregistreerd bij de gemeente en men is dan dus ook wettelijk getrouwd. We waren al om 16.30 bij het huis van de zus van Ahmad, waar iedereen nog in een badjas zat. Een nichtje was druk bezig de bruid op te maken en te kappen. Zij was duidelijk een profesional met een complete koffer met makeup artikelen. Ik verbaasde me over de metarmorfose die zij tot stand wist te brengen, met name wat betreft  het kapsel! Toen de bruid bijna klaar was voor vertrek arriveerden twee fotografen, die in de slaapkamer van de ouders alvast een mooie fotorapportage maakten van de bruid.
Daarna togen we naar de kerk, Ahmad en ik in de auto van de twee fotografen. Daar begon het al een beetje fris te worden na een heerlijke warme dag met zon. Ik zag dames met strapless jurken die de kou nog niet leken te voelen.
Na de plechtigheid zou het feest plaatsvinden in een zaal. Wij gingen daarheen met een broer  van Ahmad en diens vrouw en twee dochters en echtgenoten .We arriveerden daar veel te vroeg, want het feest zou pas beginnen om 21.00 uur. Wat te doen in de kou, die nu snijdend begon aan te voelen. We liepen naar een bar in de buurt, waar we bij een lekker open haardvuur genoten van bier of een warme drank . De mannen stonden aan de bar te kletsen en ik kletste met de vrouwelijke kant van de familie. Ik wist het gesprek goed gaande te houden, kletskous die ik ben. Arm in arm liep ik met de vrouwen daarna naar de feestzaal.
Daar mochten we nog niet naar binnen, maar het was de bedoeling dat we buiten op een bijzonder mooi beplant terras wat drankjes nuttigden, wachtende op de bruid en bruidegom die nog bezig waren met een fotoreportage ergens anders. Het begon nu echt bijzonder koud te worden (ik schat een graadje of 3) en ik had medelijden met sommige dames, die slechts een dunne stola over hun dunne jurkjes droegen. Enkelen vertrouwden me toe dat hun voeten ook pijn deden in te zeer knellende schoenen met zeer hoge hakken. Ik had gelukkig mijn leren jack bij me, maar alsnog stond ik te rillen. Er kwamen lekkere hapjes voorbij, maar Ahmad en ik dronken daarbij geen bier.
Eindelijk kwam de bruid, die natuurlijk eerst nog wat moest “socializen” alvorens naar binnen te gaan. De enigen die werkelijk lol hadden waren de kinderen, die lekker rond konden rennen.
Uiteindelijk tegen een uur of 22.00 mochten we de zaal in, die echter totaal onverwarmd was! Ik zag overal ventilatoren die gelukkig werkeloos erbij stonden, maar van enige straalkachel of haardvuur was geen sprake. Wat jammer en wat zonde van al het geld dat het bruidspaar ongetwijfeld heeft moeten uitgeven!
Er waren verschillende tafels en ieder kreeg een tafel toegewezen. Op de tafel stonden borden met koude tapas, plakjes ham, kaas, gambas, chips, olijven en de onvermijdelijke karaffen met “cerveza” (bier). Ik had liever een warme chocolade zien staan of een kop snert! We gingen zitten aan de ronde tafel met het traditionele tafelkleed tot op de grond en iedereen legde het kleed op zijn schoot. Men miste de Andalusische straalkachel onder de tafel en daarover werd gegrapt. Mensen probeerden de moed er echt in te houden en niemand wilde het feest verpesten met gezeur, maar echt gezellig werd het niet door de ijzige koude.
We kregen een warme maaltijd en daarna een toetje. Ik had verwacht dat er ook op zijn minst wat mensen zouden gaan dansen. Bijna leek dat ook zover te komen, want ik hoorde ergens al het ritmische Andalusische handgeklap, maar dat werd kennelijk toch weer in de kiem gesmoord. Er was ook geen muziek. Dus toen iedereen zijn toetje op had stonden de meeste mensen op. Men nam afscheid en ieder ging zijns weegs……