Gisteren mochten we eten om 21.52 uur. In kranten en op tv zie je vaak dat mensen hun vasten breken met tafels vol eten, waaraan dan vaak de hele familie plus nog wat welkome bezoekers aanschuiven. Dat was niet zo bij ons en is eigenlijk nooit zo geweest bij mij. Vroeger nog wel met mijn kinders, maar die zijn grotendeels uitgevlogen en vasten niet met mij samen (of helemaal niet).
Wij braken onze vasten met 5 dadels en een glas water. Daarna bidden. En vervolgens een gewone maaltijd, een bordje rijst met lamsvlees. Een halve peer als toetje en daarna thee met een door Ahmad gebakken koekje.
Daarna ging Ahmad naar de Turkse moskee in de buurt voor de tarawiegebeden. Dat begint anderhalf uur na zonsondergang en duurt ongeveer een uur. Ik heb er ook wel eens aan meegedaan en werd goed ontvangen door de Turkse vrouwen, maar ik doe het nu niet meer. Mijn “extra bijdrage” is overdag reciteren uit de koran.
Terwijl hij weg was keek ik naar een film over een goed uitziend, maar ouder wordend echtpaar, van wie de vrouw langzaam dementeert. De man houdt nog steeds zielsveel van zijn vrouw, zoekt haar elke dag op in het verzorgingshuis en moet daar aanzien dat zij zich daar volledig wijdt aan de zorg voor een andere man, alsof deze haar echtgenoot is. Elke dag praat hij even met haar en probeert haar zover te krijgen dat zij zich herinnert dat hij haar echtgenoot is, maar zij reageert daarop alleen beleefd en zegt dan dat het weer gezellig was om met hem te praten. Aan het eind van de film heeft ze een helder moment en vallen ze elkaar in de armen, maar het blijft de vraag of zij weer zal terugvallen in haar geheugenverlies (wat wel aannemelijk is). Een wat traag verlopende, maar toch mooie en aangrijpende film.
Toen Ahmad thuiskwam wilde hij geen soep, maar namen we nog maar een kopje thee. Daarna gingen we om 1.00 uur naar bed en we moesten om 3.15 uur alweer opstaan.
Dom is dat we al twee dagen in de ochtend koffie drinken (ook al is het oplos, waarvan je zou denken dat die minder sterk is). We konden na het ochtendgebed om 4.00 uur niet goed inslapen en lagen maar te draaien. Daarbij komt dat ik al twee dagen een stekende pijn heb in mijn rechterlende. Alsof iemand met een priemende vinger blijft prikken tussen mijn onderste rib en rechter heupbeen. Pijnstillers helpen niet en ik weet gewoon niet hoe ik moet liggen of zitten. Ik wil niet zeuren, maar ik voel me net die man in de reclame, die ’s morgens opstaat en op verschillende plaatsen in zijn lichaam een pijnscheut krijgt. Dan hier en dan daar. Als hij de deur van de slaapkamer wil openen komt zijn vrouw er ook net aan en slaat de deur ook nog tegen zijn hoofd. Beng! Ahmad zegt dat het mijn nier is, maar ik houd het op een spier, die ik misschien verrekt heb toen ik zo gek ging bewegen bij het passen van die bh in het pashok. Ik hoop in ieder geval dat er een eind komt aan dit ongemak.
Daarnaast is het vervelende als je in de ochtend gegeten en (extra) gedronken hebt, dat je dan vaak moet plassen, zodat je als je dan eindelijk in slaap sukkelt toch weer op moet staan om de wc te bezoeken. En zo draaiden wij van de ene zij op de andere en liepen wij af en aan. Morgen geen koffie meer, maar thee.
Gisteren ben ik begonnen met koran lezen en daarna schrijven in het blog, maar nu draai ik het om, omdat ik wel gemerkt heb dat na een aantal uren op een droogje de woorden niet meer zo soepel uit de toetsen vliegen. Het wordt allemaal echt wat moeizamer. Daarom heb ik te doen met de voetballers, die willen vasten en daarnaast meedoen aan de olympische spelen. Ik denk eigenlijk dat dit niet kan. Het is vasten of presteren. Het gaat niet samen met topsport, ook al is het verder best mogelijk om te werken in een normaal tempo, mits het werk is zonder veel risico. Ik denk dat mensen in de bouw en chauffeurs ook moeten oppassen. Vroeger reed men op kamelen en werkte men nog niet met gevaarlijke machines. Het tempo was lager.