Eens in de paar maanden is er hier een vergadering van de huiseigenaren. Deze wordt (en dat vind ik echt vreemd) staande in de garage onder het complex gehouden. Niemand heeft kennelijk zin om de andere bewoners in zijn huis uit te nodigen voor deze vergadering. Onze buurman beklaagde zich laatst over een kat bij onze buurman van vier balkons verderop. De kat loopt over het dak van de extra kamer die hij op zijn terras heeft gebouwd en dat vindt hij niet prettig. De kattenman wil zijn kat echter niet binnen houden. Daarop heeft de buurman gezegd dat hij er ‘niets aan kan doen als de kat op een dag dood beneden ligt’. Een verdekt dreigement.
Laatst zagen we tegen de schemering, toen we kwamen aanlopen, de kat over de rand lopen van de balkons. Bij thuiskomst zagen we dat hij op ons balkon rondsnuffelde. Daarna ging hij weer terug over de balkonranden naar zijn eigen balkon en dat heb ik nog gefilmd. Leuk, dacht ik toen, Zelf kunnen we geen huisdier houden vanwege ons heen en weer gereis, maar af en toe zo een tompoes op bezoek is best leuk.
Tot we een paar dagen later zagen dat Tom (laat ik hem maar zo noemen) in onze plantenbak had geplast en de aarde her en der had omgewoeld. Dat vond Ahmad minder leuk. ‘Misschien moeten we de bak wat hoger zetten, omdat hij de bak associeert met een kattenbak als hij op de grond staat,’ zei ik. We zetten de bak hoger, op de airco-ventilator. Maar ook daarin ging Tom stiekem ‘s nachts wroeten. Dat zagen we de volgende ochtend, omdat er aarde op de grond lag.
We wilden Tom te slim af zijn: ‘Als we een versperring maken langs de balkonrand. Dan kan Tom er niet langs en maakt hij hopelijk rechtsomkeert.’ Met moeite vond Ahmad een bruikbare plastic plaat, doorzichtig als glas, die hij zo bevestigde dat Tom er niet langs kon. De buurman, alert geworden van het boren in zijn en onze tussenmuur, keek nog even en vroeg Ahmad waarvoor het plastic schermpje diende.
Die nacht maakte ik me een beetje zorgen. Stel dat Tom niet zou zien dat er een doorzichtige versperring was. Stel dat hij zijn kleine kop zou stoten, ja misschien zelfs zijn evenwicht zou verliezen en zeven meter naar beneden op straat terecht  zou komen. Ik keek de volgende dag over het randje of er geen platte Tom lag. Gelukkig niet.
Weer een paar dagen later roept Ahmad me. ‘De kat is op het balkon.’ Ik ren erheen met mijn camera, maar ben net te laat om vast te leggen dat Tom soepeltjes van onze balkonrand op het dak van het bouwwerk van de buurman springt.
De smiecht kan gewoon nog steeds op ons balkon komen. Dat plastic zit er volledig voor niets. Vandaag kijk ik even over de rand en links zie ik Tom zitten. Hij kijkt ook naar mij. En dan naar zijn baasje, die beneden net aan komt lopen. Misschien even boodschappen gedaan, gebruikmakend van het feit dat het een half uurtje niet regende. Zodra het baasje thuiskomt zie ik Tom verdwijnen van de rand. Waarschijnlijk direct naar binnen om eten te vragen aan zijn baasje. Katten blijven opportunisten.