Vroeger hoorde je Gert Timmermans zingen: ‘Ik heb eerbied voor jouw grijze haren’. Maar nu hoor je dit soort liederen niet vaak meer. Wel wordt er af en toe gesproken over ‘boomers’ in de media en dat is zelden op een positieve manier. Alsof het een soort plaag is. Ik zie dan allemaal fietsers op ebikes voor me, met geverfde en dus niet meer grijze haren, en met hetzelfde jasje als hun partner en op de dezelfde fiets. Boomers die er irritant vaak op uit gaan en straten, bossen en stranden bezetten met hun teveel aan vrije tijd en hun onverzadigbare behoefte aan ‘uitjes’. Boomers die afbetaalde koophuizen bezet houden, die zij voor een prikkie hebben gekocht in de guldentijd. Boomers, die heel oud worden en tientallen jaren genieten van pensioenen, die jongeren later niet meer zullen krijgen. Boomers die over een aantal jaren ongemakken zullen gaan vertonen en dan de gezondheidszorg nog duurder zullen maken dan deze nu al is. Irritante oudjes!
Ik overdrijf een beetje. Neem het niet te serieus, lezer!
Ik ben zelf een boomer, die probeert gezond te blijven door dagelijks 10 km te fietsen op een hometrainer. Dan kijk ik naar NLZIet of Netflix. Op dit moment kijk ik naar een Turkse serie. Dat zijn series die me meer trekken dan Amerikaanse. De muziek die erin wordt afgepeeld vind ik ook vaak prachtig. Vandaag las iemand in deze serie iets voor, wat hij had gevonden in zijn Turkse facebook. Het ging over boomers. Dat dit een generatie is, die nog gewend is geweest om dingen die kapot gaan te repareren, zoals kleding en andere spullen. Dat deze ‘boomergeneratie’ dit niet heeft kunnen doorgeven aan de generatie die daarop volgde. Want die generatie dacht, ten onrechte, dat dit repareren van kapotte spullen en kleding voortkwam uit gierigheid of mitsplaatste zuinigheid. Men zag niet meer in dat er ook nog zoiets bestaat als verspilling van nog bruikbare spullen. Het was een generatie die telkens nieuwe spullen en kleding kocht. En daarna kwam een generatie, die nog verwender was en steeds meer wilde en meer betekenis hechtte aan nemen dan aan geven.
Ik denk dat de hierboven staande weergave van de boomer en van de generaties erna een versimpeling en generalisatie is van de feiten, evenals mijn schets van de boomer, zoals gezien door de jongere generatie, daarboven.
Maar ik herken mijzelf wel heel erg in de ‘recyclingpolitiek’ van mijn generatie. Ik ben altijd een recycler geweest en zal dat ook altijd blijven. En dat is onafhankelijk van het geld dat ik bezit. Ik koop liever mooi tweedehands spul dan lelijk nieuw spul en ik gooi niets weg en vervang niets, als het nog goed is, bruikbaar en niet versleten of kapot. Dat verbaast mijn kinderen weleens. ‘Ma, dat hoeft toch niet.’ ‘Jawel, van mij wel, want zo voel ik mij goed. Met mijn spullen en kleding van tientallen jaren oud.’ Als ik er niet meer ben, dan mag men zelf weten wat men daarmee doet.